Με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος:
– Ψήνεσαι για πινακίδα κυκλοφορίας σένια και γυαλιστερή;
– Μία; Τι να την κάνω;
– Τρόπος του λέγειν, ρε. Για σετάκι μιλάω, μπρος και πίσω… Με τέσσερα τάλληρα, όνλι.
– Έγινε, ρε μεγάλε, του λέω. Α, και που ‘σαι… Βάλε κι ένα όχημα ανάμεσα, ξέρεις εσύ, από τα αβαβά. Γιατί το δικό μου το έδωσα για ανακύκλωση και δεν έχω “χρόνο” να πάρω καινούριο. Και τα σετάκια των πινακίδων καν’ τα δύο: Μονά και ζυγά. Και με τα μπικικίνια θα τα βρούμε…
Καθότι, σκέφτηκα, αποκλείεται το αυτοκίνι το αβαβά να είναι τόσο νέας τεχνολογίας.
– Ό,τι πεις! μου είπε και έκλεισε.
Να γιατί χρειάζονται οι φίλοι.
Και να σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος, ο φίλος εννοώ, δεν έχει γίνει ούτε βουλευτής. Ούτε καν δήμαρχος. Άδικη κοινωνία…
 |
