Τώρα είναι η ώρα του θρήνου… του πένθους. Και η ώρα της αγανάκτησης και της ανικανοποίητης, της αδύναμης οργής. Που θέλεις κάποιον να πιάσεις από τον λαιμό και να τον στραγγαλίσεις -μα ποιόν λαιμό απ’ όλους, είναι τόσοι.
Η καταστροφή είναι βιβλική, η καταπράσινη νότια Ρόδος είναι τώρα η κατάμαυρη νότια Ρόδος. Χρόνια τώρα, ειδικά εμείς οι παλιότεροι παρακολουθούμε το πάλαι ποτέ πανέμορφο νησί μας να καταστρέφεται βήμα βήμα. Πότε συστηματικά και σχεδιασμένα με πρόσχημα μια δήθεν “ανάπτυξη” και πότε από την ηλιθιότητα κάποιων που νομίζουν πως μπορούν να παίζουν ανέξοδα με τη φωτιά.
Και βέβαια, ως βέροι και καθαρόαιμοι Έλληνες αδυνατούμε ή δεν θέλουμε να δούμε τις δικές μας ευθύνες. Βλέπουμε παντού συνωμοσίες, οι Τούρκοι φταίνε, οι Ταλιμπάν, οι εξωγήινοι, αυτοί βάλαν τη φωτιά όχι εμείς. Καλά, κι αυτοί που ψήνανε σουβλάκια ή καίγανε χόρτα και τους έφυγε η φωτιά ; Και τότε έρχεται η μεγαλειώδης απάντηση: Το κράτος, κύριε, δεν έχουμε κράτος… αν είχαμε…
Έτσι,ε, το κράτος. Πρέπει το κράτος να έχει έναν χωροφύλακα πίσω απο τον καθένα μας, να είναι παρόν ακόμα κι εκεί που θα αρκούσε ο κοινός νους; Πρέπει το κράτος να μας πει πως δεν ψήνουμε μπριζόλες κάτω απο τα πουρνάρια και τα κέδρα -τον έχω δεί τον μπάσταρδο στην παραλία, γι αυτό το λέω. Πρέπει να έχουμε μεταπτυχιακό στην Πυρηνική Φυσική για να ξέρουμε πού, πώς και πότε ανάβουμε φωτιές στην ύπαιθρο. Όχι, κύριοι, δεν φταίει το κράτος αλλά η ηλιθιότητα και η ανατροφή μας. Αυτά είναι πράγματα που τα μαθαίνει κανείς πρώτα’ απ’ όλα στο σπίτι του, στην οικογένειά του. Του τα μαθαίνει η μάνα κι ο πατέρας του. ” Μ’ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”. Πόσες φορές δεν έχετε δει κάποιον τύπο αρειμάνιο και πολλά βαρύ να πετά από το αυτοκίνητο το αναμμένο αποτσίγαρο ενώ δίπλα είναι τα παιδιά του, ε, πόσες; Όσες κι εγώ. Αμέτρητες.
Και μια κουβέντα για το κράτος. Περιμένουμε να πιάσει επι τέλους τον υπεύθυνο της καταστροφής. Και όχι απλά να τον πιάσει αλλά και να τον τιμωρήσει ανάλογα με το μέγεθος του εγκλήματος -όχι λίγους μήνες με αναστολή λόγω εντίμου βίου και τα λοιπά. Φτάνει πια!
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Χτες βράδυ/ ξημερώματα σήμερα, μέχρι τουλάχιστον τις 03:00, ζήσαμε το εξής σουρεαλιστικό: ενώ η Ρόδος καιγόταν, άνθρωποι και περιουσίες κινδύνευαν, δεκάδες άνδρες και γυναίκες (ναι η Ιρις ήταν εκεί) διακινδύνευαν τη ζωή τους πολεμώντας τη φωτιά, κάτω στις παραλίες μας γινόταν γλέντι! Φανταστείτε τη σκηνή παρακαλώ: Στο βάθος, ο φλεγόμενος ορίζοντας να μας πλησιάζει ταχύτατα. Εμείς, πνιγμένοι στους καπνούς και τις στάχτες να μαζεύουμε με αγωνία τα συμπράχαλά μας και να τα φορτώνουμε στ’ αυτοκίνητο καλού κακού. Κι απο τις παραλίες (της Λαχανιάς; του Γενναδιού; το Κιοτάρι;) ν’ ακούγεται το “μπουπα-μπουπα-μπουπα” του ξεφαντώματος. Ήταν απο γιορτή, απο “καντίνα”, απο εστιατόριο, απο “μπητς πάρτυ”; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως ήταν απάνθρωπο και εξοργιστικό.
Καλή σας μέρα.
Βαγγέλης Παυλίδης
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του γελοιογράφου-σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη