Στό μουσεῖο τοῦ Λούβρου, λοιπόν, θέλησα νά τήν φωτογραφίσω κι ἐγώ. Ναί, ἀκριβῶς. Κι ἐγώ, μαζί μέ πολλούς ἄλλους. Ἀλλά τήν ἤθελα μόνη της, χωρίς ντεκόρ τούς τουρίστες. Ξέρω, πολλοί θά ἤθελαν νά ἔχουν τή θεά τοῦ ἕρωτα μόνη της. Περίμενα,περίμενα, ἀλλά εἰς μάτην. Καί τότε σκέφτηκα «ἀνάποδα». Πῆγα ἀπό πίσω της. Μοῦ φάνηκε λίγο πιό σκοτεινό τό μέρος. Καθόλου συνωστισμός. Νά μπορῶ μέ τήν ἄνεσή μου νά διαλέξω τήν ὀπτική γωνία πού μέ ἱκανοποιεῖ. Σκέφτηκα «πόσο λίγες φωτογραφίες της ἀπό πίσω κυκλοφοροῦν!». Ἔβγαλα μερικές. Ὅταν ἀργότερα τίς κοιτοῦσα γιά νά διαλέξω ποιές θά κρατοῦσα, σκέφτηκα «τί ὑπέροχη πλάτη!» Καί συνειδητοποίησα πόσο παραμελημένη εἶναι ἡ πλάτη, τόσο ἡ γυναικεία ἀπό τούς ἄντρες ὅσο καί ἡ ἀντρική ἀπό τίς γυναῖκες. Ἴσως ἐπειδή κουβαλάει (στήν πλάτη της;) ἀρνητικό φορτίο. «Τοῦ γύρισε τήν πλάτη» δέν λέμε γιά να δείξουμε περιφρόνηση; «Ὅλα στήν πλάτη μου πέφτουν» δέν λένε ὅσοι ἀναλαμβάνουν περισσότερα ἀπό ὅσα (νομίζουν πώς) τούς ἀναλογοῦν; Σκέφτηκα καί κάτι ἄλλο γιά τήν πλάτη τῆς Ἀφροδίτης. Παρά τό γερμένο κορμί της, ἡ σπονδυλική στήλη εἶναι ἐντελῶς ἴσια! Καθόλου σκολίωση ἡ θεά!
(Μήν πεῖτε στόν γιατρό μου αὐτές τίς σκέψεις μου. Δέν ἀντέχω ἀλλαγή τῆς θεραπείας πάλι!)
