– Φύγε από ‘δω, σίχαμα, ακαμάτη, παράσιτο, λαθρογλείφτη, απαίσια σκούρα φλοκάτη με πόδια και ουρά! Φταίω εγώ που σε ανέχομαι! Που θα έπρεπε να σε είχα πετάξει με τις κλωτσιές στο δρόμο την πρώτη φορά που σε είδα! Μαλλιαρό κάθαρμα!
Με αυτά τα σκληρά λόγια έβριζα τον Χαλή τον Μειλίχιο που μόλις είχε χώσει τη μούρη του στο μπολ με το γάλα και τα κορν φλέικς που είχα ακουμπήσει δίπλα μου.
Είχε ανέβει στον καναπέ, ύπουλα και αθόρυβα όπως είναι το φυσικό του, και με το έτσι θέλω μοιραζόταν μαζί μου το πρωινό μου.
Το προτελευταίο πρωινό του 2013.
Με κοίταξε με παγωμένο βλέμμα και με την ουρά να τρεμοπαίζει από θυμό.
– Αν αφεθείς στις παρορμήσεις σου και στον θυμό σου, αν μιλάς, γράφεις και πράττεις σύμφωνα με αυτά και αν –ακόμα χειρότερα– αφήνεις τις παρορμήσεις σου και τον θυμό σου να σε συμβουλεύουν πώς να φέρεσαι, πώς να βουλεύεσαι και πώς να ψηφίζεις, θα οδηγηθείς, εσύ και οι όμοιοί σου, σε πράξεις ακατονόμαστες. Με τόσο αχαλίνωτο θυμό, μέχρι και βόμβες σε βλέπω να βάζεις. Και μετά… Αχαχούχα, κακομοίρη μου! Θα μπλεχτείτε πάλι, εσύ και οι όμοιοί σου, σ’ έναν πόλεμο που μπροστά του ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μοιάζει με γατοκαβγά σε στέγες τον Γενάρη.
Αυτά μού είπε, πολύ ψύχραιμα ομολογώ, ο Χαλής ο Μειλίχιος και έφυγε γλείφοντας τα μουστάκια του.
30 Δεκεμβρίου 2013
Υ.Γ. Λίγο μετά άκουσα στο ραδιόφωνο την είδηση για τη βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Γερμανού Πρέσβη στην Αθήνα. Και πολύ στενοχωρήθηκα για τα βαριά λόγια που είχα πει στον Χαλή. Αλλά ξέρω… Είναι σοφός, είναι λιχούδης, είναι και Μειλίχιος. Και ελπίζω ότι θα ξανάρθει σύντομα. Μπορεί και πριν μπει ο καινούριος χρόνος. Το ελπίζω…
Κ.Α.Μ.
επικοινωνείστε:kostimak@otenet.gr