Spread the love
Είχα την τιμή, στην πορεία της ύπαρξής μου, να γνωρίσω τη Ζωή. Μια γυναίκα φαινομενικά, όπως κάθε άλλη. Κατά τη διάρκεια της γνωριμίας μας διαπίστωσα ότι ήταν ένας υπέροχος, βαθιά συναισθηματικός και ιδιαίτερα αξιόλογος άνθρωπος. Δυστυχώς υπογόνιμη. Και λέω δυστυχώς, γιατί άνθρωποι ,όπως η Ζωή, άνθρωποι που διαθέτουν τόσα αποθέματα αγάπης, ψυχικής γαλήνης και αστείρευτων αντοχών, είναι κρίμα να μη μπορούν να τα διοχετεύσουν, να στήσουν με αυτά το δικό τους κομμάτι, να αφήσουν πίσω τους ένα μέρος του «εαυτού τους».
Φέτος στα γενέθλια μου, μού έκανε ένα υπέροχο δώρο ως επιβεβαίωση μιας βαθιάς φιλίας που βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα της: το ημερολόγιό της. Ένα απλό τετράδιο, που μέσα του έχει εκφράσει κάθε υπογόνιμη σκέψη της, σε μια πορεία που μάλλον φτάνει στο τέλος – χωρίς ακόμα το επιθυμητό γι αυτήν αποτέλεσμα.
Μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από αυτόν το χώρο να προβάλλω τον αξιόλογο αυτό συναισθηματικό κόσμο, ως φόρο τιμής στην έντονη ψυχολογική καταπίεση που δέχονται, όχι μόνο η Ζωή, αλλά οι περισσότερες υπογόνιμες γυναίκες κατά την περίοδο των προσπαθειών τους – την αγωνία ,την λαχτάρα τους για ένα παιδικό κλάμα, για ένα παιδικό χάδι, για το άκουσμα της πιο αρμονικής λέξης: «Μαμά»!
Η αφιέρωση της: «Σου παραδίδω την κατάθεση ψυχής ως ένα μικρό δείγμα μιας φιλίας σημαντικής που φαίνεται ότι ανθίζει».
(σημείωμα από την δαιχειρίστρια της ομάδας www.mitrotita.gr)
***
Παιδί μου. Αγέννητο.
Καρδιά μου, ανάσα μου.
Και τι δε θα έδινα να μπορώ να σε κρατώ, ελπίδα μου!
Ψάχνω να βρω αιτία της μάταιης ύπαρξής μου χωρίς εσένα στην αγκαλιά μου.
Να σου μάθω και να μάθω.
Να σου δώσω και να πάρω.
Να πέσω και να πέσουμε.
Πικρή γεύση στη ζωή μου η απουσία σου.
Μακρύ και επίπονο ταξίδι η προσπάθεια δημιουργίας της ζωής σου.
Όνειρο, όνειρο, όνειρο.
Άπιαστο, απατηλό, μοναδικό.
Επιθυμία που έγινε καημός, πίκρα, δάκρυ.
Και τι κρίμα που δεν έχω άλλα να αφήσω σαν φόρο τιμής στον τραγικό ήχο της σιωπής που αφήνει η απουσία σου.
Πληγή που πονάει, δε κλείνει, δε παρηγορείται.
Κάθε εικόνα που περνάει μπροστά από τα μάτια μου είναι άχρωμη και μοναδικά μονότονη.
Σε θέλω τόσο, μα τόσο πολύ, που αυτή η επιθυμία προκαλεί παράλυση στα πόδια μου για να μπορώ να σε κρατήσω.
Δεν μπορώ να το παλέψω γιατί είμαι μόνη στο πόλεμο της ανυπαρξίας μου.
Αγαπημένο μου παιδί. Άνοιξη της ζωής μου.
Δώσε μου ένα σημάδι, μια δικαιολογία, ένα λόγο για την αιτία της ύπαρξης μου.
Όνειρό μου.
Πληγή μου.
Καρδιά μου, ανάσα μου.
Και τι δε θα έδινα να μπορώ να σε κρατώ, ελπίδα μου!
Ψάχνω να βρω αιτία της μάταιης ύπαρξής μου χωρίς εσένα στην αγκαλιά μου.
Να σου μάθω και να μάθω.
Να σου δώσω και να πάρω.
Να πέσω και να πέσουμε.
Πικρή γεύση στη ζωή μου η απουσία σου.
Μακρύ και επίπονο ταξίδι η προσπάθεια δημιουργίας της ζωής σου.
Όνειρο, όνειρο, όνειρο.
Άπιαστο, απατηλό, μοναδικό.
Επιθυμία που έγινε καημός, πίκρα, δάκρυ.
Και τι κρίμα που δεν έχω άλλα να αφήσω σαν φόρο τιμής στον τραγικό ήχο της σιωπής που αφήνει η απουσία σου.
Πληγή που πονάει, δε κλείνει, δε παρηγορείται.
Κάθε εικόνα που περνάει μπροστά από τα μάτια μου είναι άχρωμη και μοναδικά μονότονη.
Σε θέλω τόσο, μα τόσο πολύ, που αυτή η επιθυμία προκαλεί παράλυση στα πόδια μου για να μπορώ να σε κρατήσω.
Δεν μπορώ να το παλέψω γιατί είμαι μόνη στο πόλεμο της ανυπαρξίας μου.
Αγαπημένο μου παιδί. Άνοιξη της ζωής μου.
Δώσε μου ένα σημάδι, μια δικαιολογία, ένα λόγο για την αιτία της ύπαρξης μου.
Όνειρό μου.
Πληγή μου.
Ζωή, Ιανουάριος 2012
Επιμέλεια Διαχειριστική ομάδα www.mitrotita.gr
Διαβάστε όλες τις Ιστορίες Μητρότητας αποκλειστικά στο “iporta.gr”
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
