Μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από αυτόν το χώρο να προβάλλω τον αξιόλογο αυτό συναισθηματικό κόσμο, ως φόρο τιμής στην έντονη ψυχολογική καταπίεση που δέχονται, όχι μόνο η Ζωή, αλλά οι περισσότερες υπογόνιμες γυναίκες κατά την περίοδο των προσπαθειών τους – την αγωνία ,την λαχτάρα τους για ένα παιδικό κλάμα, για ένα παιδικό χάδι, για το άκουσμα της πιο αρμονικής λέξης: «Μαμά»!
Η αφιέρωση της: «Σου παραδίδω την κατάθεση ψυχής ως ένα μικρό δείγμα μιας φιλίας σημαντικής που φαίνεται ότι ανθίζει».
Καρδιά μου, ανάσα μου.
Και τι δε θα έδινα να μπορώ να σε κρατώ, ελπίδα μου!
Ψάχνω να βρω αιτία της μάταιης ύπαρξής μου χωρίς εσένα στην αγκαλιά μου.
Να σου μάθω και να μάθω.
Να σου δώσω και να πάρω.
Να πέσω και να πέσουμε.
Πικρή γεύση στη ζωή μου η απουσία σου.
Μακρύ και επίπονο ταξίδι η προσπάθεια δημιουργίας της ζωής σου.
Όνειρο, όνειρο, όνειρο.
Άπιαστο, απατηλό, μοναδικό.
Επιθυμία που έγινε καημός, πίκρα, δάκρυ.
Και τι κρίμα που δεν έχω άλλα να αφήσω σαν φόρο τιμής στον τραγικό ήχο της σιωπής που αφήνει η απουσία σου.
Πληγή που πονάει, δε κλείνει, δε παρηγορείται.
Κάθε εικόνα που περνάει μπροστά από τα μάτια μου είναι άχρωμη και μοναδικά μονότονη.
Σε θέλω τόσο, μα τόσο πολύ, που αυτή η επιθυμία προκαλεί παράλυση στα πόδια μου για να μπορώ να σε κρατήσω.
Δεν μπορώ να το παλέψω γιατί είμαι μόνη στο πόλεμο της ανυπαρξίας μου.
Αγαπημένο μου παιδί. Άνοιξη της ζωής μου.
Δώσε μου ένα σημάδι, μια δικαιολογία, ένα λόγο για την αιτία της ύπαρξης μου.
Όνειρό μου.
Πληγή μου.
Ζωή, Ιανουάριος 2012
Διαβάστε όλες τις Ιστορίες Μητρότητας αποκλειστικά στο “iporta.gr”