Αντίο μην μου λες,
δεν είμαι έτοιμη ακόμη,
δεν νομίζω πως θα είμαι ποτέ.
Όσα δάκρυα και αν μοιράστηκα μαζί σου, νοητά,
όσα χαμόγελα και αν σου χάρισα εκείνες τις κρυφές στιγμές,
δεν είναι αρκετά για να με πείσουν, πως φεύγεις τελικά,
όσες ζωές και αν έχει ο άνθρωπος, εγώ αυτή θέλω να ζήσω, εδώ, μαζί σου,
όσο μεγάλος και αν είναι ο κύκλος μου, εγώ δεν βλέπω την αρχή,
την μέση και το τέλος,
όσες φορές και αν κοίταξα τον ουρανό,
απάντηση δεν πήρα,
φτερά που πετούν, δεν είναι δικά μου,
αυτός είναι ο ρόλος που έχουν άλλοι,
σε βλέπω, από μακριά,
δεν με κατάλαβες ακόμη,
μέσα στο πλήθος, στις κουβέντες και στα μπερδεμένα βλέμματα
θέλω να σου κρατήσω το χέρι, αλλά δεν γίνεται,
δεν φτκαι οι ώ﷽﷽ωνο παλιό, χναι η φωνήάνω,
ζωή που ζήσαμε, εικόνες σε ασημένια κάδρα
φωτογραφίες του μυαλού,
αναμνήσεις και λόγια,
πως γίνεται η φωνή σου να έχει τέτοια δύναμη ακόμη,
να με ακολουθεί, σκιά,
οι ώρες έγιναν φίλες μου και μου κρατούν παρέα,
στο κενό που άφησες θέλουν να παίξουν ρόλο,
έργο καινούργιο,
και οι ώ﷽﷽ωνο παλιό, χναι η φωνήκαι εγώ αρνούμαι την τύχη μου,
αφού το γούρι μου είσαι εσύ,
παιχνίδι χαμένο μοιάζει η ζωή, χωρίς παρέα,
με ζάρια πειραγμένα, πως να κερδίσεις.
Δεν σε ακούω πια,
σαν ραδιόφωνο παλιό, χάνω συχνότητες
και το δωμάτιο αδειάζει πάλι,
γεμίζει φως,
τα γράμματα που μου’γραφες τα‘α γράμματα που μου’’χω κρατήσει,
σε ένα παλιό συρτάρι,
να τα διαβάζω όταν νιώθω μοναξιές,
αντίο δεν σου λέω,
είναι μια λέξη που δεν ταιριάζει στην αγ‘α γράμματα που μου’άπη,
θα ανταμώσουμε ξανά,
εκεί που μάτια και ψυχές δεν λησμονιούνται,
εκεί που ώρες δεν μετρούν,
όσες ζωές, τόσες στιγμές, μαζί, ξανά
γι’αυτό,
αντίο μην μου λες.
Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
επικοινωνείστε: alexkarako@hotmail.com