* Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός
Μειονεκτεί ο άνθρωπος σε κάτι πολύ σημαντικό, που αντιβαίνει στην έλλογη ύπαρξή του! Αυτό σκεφτόμουν σήμερα πίσω από το καυσαέριο του αστικού, την ώρα που – βαρύφορτο – αναχωρούσε από τη στάση. Δεν το πρόλαβα! Πώς να τα προλάβω όλα η… δίποδη! Πού να πρωτοτρέξω, πόση απόσταση να καλύψω. Κούραση με γεύση αγανάκτησης!
Είναι μέρες, που κατήργησα το ρολόι, καθώς η αγωνία, μου κατέτρωγε τα σπλάχνα. Ένιωθα εξαρτημένη από τις ώρες, τα δευτερόλεπτα. Λόγω ενός τραυματισμού του αριστερού καρπού το φορούσα στο δεξί χέρι. Ό,τι έπιανα, υποχρεωτικά κοίταζα την ώρα. Συνέλαβα τον εαυτό μου να μετράει τη διάρκεια πόσης του ελληνικού καφέ! Ένα τέταρτο κι η απόλαυση κατάντησε βάσανος!
Κατήργησα το ρολόι κι ανακάλυψα την ώρα στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου. Πάλι δεν τα κατάφερα είπα μέσα μου. Μα πώς να ξεφύγεις από βολεμένες συνήθειες! Όλα με γνώμονα την ώρα.
Αλλά όταν γεμίσαμε το ελεύθερο οκτάωρο, όταν λιγοστέψαμε τον ύπνο εξαιτίας της υπερεργασίας, πώς να πορευτούμε μέσα στην καταστροφική επιδρομή του χρόνου; Πώς να γυρίσουμε πίσω ,όταν οι μηχανές, τέλειες ως προς την απόδοσή τους, μας ελέγχουν βιάζοντας τη συνείδησή μας! Πώς να ανακτήσουμε το φυσικό μας χαμόγελο όταν, το γυάλινο των ισχυρών, μας επέβαλε το προσποιητό;
Κάποτε, έφταναν οι ώρες και τα παραδοσιακά καλοκούρδιστα ρολόγια αποτελούσαν αντικείμενα χρήσης και διακόσμησης! Κάποτε! Σήμερα τα καταργήσαμε γιατί δεν αντέχουμε το χαρακτηριστικό τικ-τακ, τι τάχα αντέχουμε οι «σχιζοφρενείς» που δεν παίρνουμε ανάσα, οξυγόνο όσο πρέπει, να γεμίσουν τα πνευμόνια μας!
Αναζητούμε άραγε ένα άλλο μοίρασμα των ωρών, θέλουμε ή έχουμε τη συνήθεια να λέμε αυτό θα γίνει την 25η ώρα εννοώντας το αδύνατο;
Γνωρίζω τι μας συμβαίνει! Ο ανελέητος, εξολοθρευτής χρόνος δημιουργήθηκε από τον αψίκορο άνθρωπο ως εραστή της ταχύτητας και της προβολής.
Ας επιστρέψουμε στον ανθρώπινο εαυτό μας, ας αποδιώξουμε την 25η ώρα, που πολλές φορές εναγωνίως αποζητάμε, προκειμένου να τελειώσουμε τα ατέλειωτα ,καταθλιπτικά, αρρωστημένα «θέλω» μας!