Άνοιξε το ημερολόγιο του εκείνο το βράδυ… 4 χρόνια πριν. Μια άδεια σελίδα. Σπάνιο για εκείνον. Συνήθως στην κάθε μέρα του ημερολογίου του κάτι σημείωνε.
Του άρεσε πολύ να σκαλίζει τα βραδιά τα ημερολόγια του. Να αναμοχλεύει το παρελθόν σε όλες του τις προεκτάσεις. Οι αναμνήσεις συνήθως, είναι πιο γλυκές από απόσταση.
Εκείνη τη μέρα όμως, δεν είχε γράψει τίποτα. Μια άδεια σελίδα. Ανασηκώθηκε από την καρέκλα του, άναψε ένα τσιγάρο και προσπάθησε να θυμηθεί.
Δεν νομίζω ότι δυσκολεύτηκε και πολύ. Είναι από τους ανθρώπους που χρωματίζουν τις στιγμές τους, ακόμα κι αν έχουν ασχήμια.
Ένα μειδίαμα από χαμόγελο, ήταν όλες οι εικόνες που χόρευαν μέσα στο μυαλό του. Σαν να μην μπορούσε να το σταματήσει, παρόλο που το ένιωθε και έτσι απλά σχηματίστηκε ένα χαμόγελο, κάτι σαν αντίδραση.
Κάθισε πάλι στην καρέκλα του, έβαλε τα χέρια πίσω από το κεφάλι και αποφάσισε να γράψει τις επόμενες σελίδες του…
