“Άσε με”, απάντησε ο νεαρός σε κάποια γυναίκα, όταν τον ρώτησε για τον αριθμό των ισοτονικών που είχε καταναλώσει. Τόπος: Ολυμπιακό Χωριό. Ώρα: 11:00 το πρωί. Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013. Πανελλήνιοι αγώνες καράτε. Προκριματικοί. Ηλικίες: μέχρι και 18.
Στη διάρκεια των αγώνων ο νεαρός μάλλον έπαιξε «άσχημα», διότι δεν εξηγείται διαφορετικά για ποιο λόγο η κερκίδα πάνω από τα αυτιά μου κόντεψε να μου έρθει στο κεφάλι. «Έλα, δώστου, τον έχεις, έλα ντε, χώσε…». Ο ισοτονικός έχασε, άκουσε τον εξάψαλμο από την κυρία που ήταν η μάνα του και που κατέβηκε κουτρουβαλώντας τα σκαλοπάτια για να τον επικρίνει, της πέταξε ένα «αν δεν σκάσεις τώρα, σήκω φύγε», αλλά τι να το κάνεις… ο νεαρός είχε ήδη ξεφύγει δεδομένου πως έπαιζε τόσο επιθετικά (sotokan-karate), που ξέφευγε από την αυτοπειθαρχία της τέχνης και άγγιζε το κόμπλεξ της πρωτιάς. Όχι, δεν φταίει ο νεαρός, φταίει ο περίγυρος, η οικογένεια και σαφώς ο προπονητής. Αλήθεια, μπορούν όλοι να γίνονται προπονητές;
Την επόμενη Κυριακή, στους τελικούς, ο φίλος μας έχασε τον πρώτο αγώνα, αφού έκανε σαν αγρίμι μέσα στο κλουβί, αφού τον επέπληξε ο διαιτητής απειλώντας τον ότι θα τον αποκλείσει, αφού γίνεται σκηνικό από τους δύο παίκτες όπου μαζεύτηκαν έξι με επτά διαιτητές για να αποφασίσουν, αφού αποκλείουν τον συμπαίκτη του «φίλου» μας, ο οποίος ήταν μια αληθινά ευγενική φυσιογνωμία με καθαρό βλέμμα. Κι ενώ έχει μείνει μετέωρο το ζήτημα για το τι θα αποφασίσουν σχετικά με τον δεύτερο παίκτη, κάποιος κύριος από την ομάδα υποστήριξης του νεανία μιλά στον αρχι-διαιτητή των αγώνων κατ’ ιδίαν και μπροστά του. Την ίδια στιγμή ο νεαρός με την ευγενική φυσιογνωμία μαζεύει το σακ-βουαγιάζ ενώ, έπειτα από λίγο, το θηρίο στο κλουβί σκάει μύτη με ένα μετάλλιο στο στήθος.
Δεν κατάλαβα πότε έγινε η απονομή, αλλά σημειώνω αφενός: έγινε γιατί του άξιζε ή γιατί συνέβαλαν οι γνωριμίες και οι έμμεσες (όπως φάνηκαν) πιέσεις; Και αφετέρου: πόσο επιτρεπτό είναι σε χώρο αθλητών να προσφέρει το κυλικείο ισοτονικα; Και μάλιστα να καταναλώνεται από αθλητές που συμμετέχουν στους αγώνες; Και όλο αυτό περί αθλητικού ιδεώδους είναι μούφα; Προφανώς, αν σκεφτεί κανείς ότι οι διαιτησίες ήταν ανέκαθεν (όχι όλες) πουλημένες και οι αθλητές δεν στόχευαν στον υγιή συναγωνισμό, αλλά στον ανταγωνισμό και στην επιδειξιμανία. Εννοώ: στραβά μάτια, στραβά αρμενίσματα. Από την εφηβεία.
Η δημοσιογραφική μου δεοντολογία δεν θα μου επέτρεπε να γνωστοποιήσω τις φωτογραφίες που θα είχα τραβήξει, αν δεν είχα σοκαριστεί από τη συμπεριφορά του συγκεκριμένου «παίκτη», της εύνοιας του αρχι-διαιτητή και του κοινού που υπερασπιζόταν τον «παίκτη» ουρλιάζοντας στις κερκίδες. Τράβηξα, βέβαια, ένα σωρό άλλες που είχαν να κάνουν με συμπεριφορά καθαριότητας των θεατών (ξέρετε, μπουκάλια πεταμένα, ποπ-κορν χυμένα, καφέδες). Καθώς παρατηρούσα τον αποκλεισμένο νεαρό από τους αγώνες, του είπα: «Αν έπρεπε να επιλέξω γιο ανάμεσα στους δυο σας, θα ήθελα εσένα, γιατί έχεις καθαρό βλέμμα και ήθος». Είναι μαθητής της Γ’ Λυκείου. Χαμογέλασε θλιμμένα: «Ήθελα τη μοριοδότηση για την ιατρική», απάντησε.
Παλιά, κάποιος από τους τύπους της ντροπής, που λέγονται εξ αγχιστείας συγγενείς, μου είχε πει: «Σε αυτή τη ζωή, όλα έχουν μια τιμή». Όλα, ε; Για ξανασκέψου το. Ίσως και όχι. Αν καταλαβαίνεις τι λέμε.
Πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr.
.jpg)