Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Επανάστασης του 1821. Είναι ο πολεμιστής που «ευθύνεται» για την απελευθέρωση πολλών ελληνικών εδαφών από τους Τούρκους, αυτός που πολεμήθηκε άγρια από την πολιτική ηγεσία, που είχε μέλημα την προώθηση ιδιοτελών και ξένων συμφερόντων, αυτός που θυσίασε πολλά από την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, αυτός που φυλακίστηκε δύο φορές και καταδικάστηκε σε θάνατο, από το ίδιο κράτος- το ελληνικό- για το οποίο θυσιάστηκε.
Την 1η Δεκεμβρίου 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία.
Στις 23 Μαρτίου 1821 ελευθέρωσε την Καλαμάτα με επόμενο στόχο την απελευθέρωση της Τρίπολης. Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό είναι δυνατό να γίνει. Εκείνος, όμως, τους πείθει και στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 απελευθερώνεται το κέντρο της Πελοποννήσου.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 νικά τον Δράμαλη στα Δερβενάκια ( ήταν τόσο ηχηρή η νίκη που έκτοτε ο λαός μιλά για «καταστροφή του Δράμαλη» όταν θέλει να δηλώσει κάποια τεράστια καταστροφή).
Στην άλλη πλευρά, ο Κουντουριώτης έχει συνάψει δάνειο από την Αγγλία, ύψους 800.000 λιρών, με εγγύηση τα εθνικά κτήματα. Η κακή και αντίθετη προς το σκοπό του δανείου διαχείριση των χρημάτων αυτών, προκάλεσε πολλές διενέξεις μέσα στην κυβέρνηση. Πολλοί Πελοποννήσιοι απομακρύνονται από την κυβέρνηση και προσεταιρίζονται τον Κολοκοτρώνη. Ο Κουντουριώτης έστειλε στρατεύματα στην Πελοπόννησο, η συντήρηση των οποίων θα πληρωνόταν από τους κατοίκους της.
Η αντιπαράθεση εντάθηκε με τις πρώτες αρνήσεις των κατοίκων να καταβάλλουν φόρους. Ακολούθησαν συγκρούσεις και οι κυβερνητικοί νικήθηκαν. Το επόμενο βήμα της κυβέρνησης ήταν να στρέψει τους Στερεολλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων. Τα χρήματα του δανείου κατασπαταλήθηκαν..
Στις εμφύλιες συρράξεις που ακολούθησαν σκοτώθηκε ο γιός του Κολοκοτρώνη, Πάνος. Πικραμένος, ο «γέρος του Μωριά» παραιτήθηκε και παραδόθηκε για να σταματήσει ο εμφύλιος σπαραγμός.
Φυλακίστηκε μαζί με τους Νοταράδες, τον Φρατζή και τον Γρίβα. Η κατάσταση ήταν απελπιστική, καθώς φαινόταν ότι ο αγώνας θα έληγε άδοξα.
Η κυβέρνηση αποφυλακίζει τον Κολοκοτρώνη κι εκείνος αναθερμαίνει τον αγώνα με την δύναμη της αδάμαστης ψυχής του. Πολεμά μέχρι να συμφωνήσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις την ίδρυση του ελληνικού κράτους…
Οι θυσίες από τέτοιους ανθρώπους είναι αμέτρητες. Εμείς, σήμερα, έχουμε την ευθύνη να μην πέσουμε στα ίδια λάθη. Να κρατήσουμε την πατρίδα όρθια, τα όσια και τα ιερά μας Ελληνικά. Αν χάσουμε τη γλώσσα και τη θρησκεία μας, θα χάσουμε τις βάσεις μας, την ταυτότητά μας. Κι αυτό θα σημάνει το τέλος μας. Ας προσέξουμε, λοιπόν. Ας παλέψουμε για μας και τα παιδιά μας, με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μας, της Ελλάδας.