Σου γίνεται ανάγκη επειδή έχει μειωθεί η τιμή του. Σου μπαίνει στο μυαλό, επειδή είναι σε προσφορά. Χάνεται η αξιολόγηση και η αληθινή ανάγκη, όταν βλέπεις εκείνη την ταμπέλα που λέει «προσφορές». Είναι η ίδια ιστορία με τα φτηνής κατασκευής προϊόντα. Τα λεγόμενα οικονομικά.
Τα αγοράζεις, γιατί είναι ευκαιρία και συχνά μετά από λίγο καιρό σου γίνονται βαρίδια στο σπίτι, στην ντουλάπα, στην ζωή σου. Ψάχνεις τρόπους για να τα ξεφορτωθείς. Τα χαρίζεις, τα αχρηστεύεις, τα κοιτάς και ομολογείς πως άδικα έδωσες αυτά τα λίγα ευρώ γιατί «ήταν ευκαιρία». Στην πραγματικότητα δεν τα εκτιμάς.
Αναφέρομαι στην ύλη. Γιατί υπάρχουν και οι άλλες ευκαιρίες. Αυτές που διαχειρίζονται τις ψυχές. Σε εποχή που κάποιος είναι ευάλωτος, εσύ επιτίθεσαι. Πάντα σαν θηρίο. Ζητάς, διεκδικείς, απαιτείς, φωνάζεις, γίνεσαι ο άνθρωπός του. Εκμεταλλεύεσαι καθετί προς όφελός σου. Φτηνές συμπεριφορές, ευτελή κίνητρα, ευτελείς άνθρωποι. Στον πάγκο της λαϊκής αγοράς οι σχέσεις. Σε τιμή ευκαιρίας. Χαμηλή, συμφέρουσα. Σχέσεις κι αυτές. Κι όμως, όπως τα σερβίτσια, τα παιχνίδια, τα μπλουζάκια και οι ντομάτες, είναι προτεραιότητα σε μια κοινωνία που θέλει να κάνει «έξυπνες αγορές», έτσι και οι σχέσεις. Μετρούν την αξία τους από το συμφέρον.
Έχεις κάποια καλή πρόταση; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Ας το πληρώσω κομματάκι ακριβά και ας το τοποθετήσω κάπου ψηλά για να μην σπάσει. Αφήνω στα τζιμάνια να αρπάξουν τις ευκαιρίες απ’τα μαλλιά. Επιμένω. Και επιλέγω: να εκτιμώ, από το να ευκαιρώ.
