.jpg)
Με αφορμή τα 70 χρόνια από το θάνατο του Κωστή Παλαμά, η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου θυμίζει…
Λίγος αντρειωμένος, σοφός Παλαμάς…
Χωρίς σχόλια…
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας,
κι αν αγαπάς τ’ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.
κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμισέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νά ‘ρθει,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
