Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος (1961-2024) είναι ποιητής, στιχουργός. συγγραφέας και Σύμβουλος Επικοινωνίας
Ξημερώνει μια μέρα, που όσοι αισθάνονται Έλληνες, κλαίνε.
Όχι με δάκρυ μοιρολατρικό, όχι με δάκρυ μεμψίμοιρο, όχι με δάκρυ μιας τυπικής συγκίνησης μα με βουβό λυγμό, για το δράμα.
Το δράμα που ακολούθησε το έγκλημα που συντελέστηκε μπροστά από 96 ολόκληρα χρόνια, όταν ο Κεμάλ και οι Νεότουρκοι , πήραν απόφαση για εθνοκάθαρση, οδηγώντας στο χαμό 353.000 ψυχές Ελλήνων του Μαρτυρικού Πόντου.
Αθώες ψυχές, ειρηνικές και φιλήσυχες, με μια Ιστορία 3.000 χρόνων, ΣΦΑΓΙΑΣΘΗΚΑΝ, ΛΕΗΛΑΤΗΘΗΚΑΝ, ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ ΒΙΑΙΑ από τη γη των προγόνων τους, ΚΑΤΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ ΒΑΝΑΥΣΑ οι περιουσίες τους κι εκτοπίστηκαν σ’ έναν ξένο τόπο: Την προγονική τους πατρίδα, που τους υποδέχτηκε με αγένεια, με απρέπεια, με εσωστρέφεια, τους
κύτταζε με μισό μάτι, τους είπε Τουρκόσπορους, τους βάλτωσε στη λασπουριά της Καλαμαριάς και του Πειραιά και την ίδια στιγμή, ο και καλά μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος, πρότεινε τον εμπνευστή σφαγέα του Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ, για το Νόμπελ Ειρήνης. ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑ !…
Και για να καταλαβαίνουνε και οι πιο αδαείς, ξημερώνει σε λίγο (δηλαδή σήμερα), η ημέρα της θλιβερής Επετείου της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΠΟΝΤΟΥ. Και όχι της Γενοκτονίας των Ποντίων, όπως είναι γνωστότερη από τους εγγραμματοαγράμματους – ανιστόρητους.
Ο Πόντος, είναι γεωγραφικός προσδιορισμός και όχι εθνολογικός.
96 χρόνια, τα αθώα θύματα ζητούν τη δικαίωση. Μιας έστω συγγνώμης, που καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν διεκδίκησε, επειδή δεν ήθελε να σπάσει αυγά.
Με τους γείτονες και με τους δήθεν συμμάχους, που μέχρι σήμερα μας εκβιάζουν και ταλανίζουν τις συνειδήσεις μας με ψευτοδιλήμματα και άσκηση ψυχολογικής βίας, με φόντο τον συνετισμό μας. Γιατί αυτό θέλουν πραγματικά οι κουτόφραγκοι. Τον συνετισμό μας, στη βάση μιας δήθεν τήρησης συμφωνίας κυρίων, τη στιγμή που ο καθένας τους χρωστάει δέκα Ελλάδες, επί τα χρόνια της Ιστορίας της. Αλλά οι -όπως λέγεται-προδοτικές πολιτικές προηγούμενων διαπραγματεύσεων, με ελλοχεύον πιθανώς έννομο συμφέρον, διαιώνιζαν την οσφυοκαμψία, την ασπονδυλία
και τον ναιναικισμό, με αποτέλεσμα οι κουτόφραγκοι τοκογλύφοι μας, με τις πικάντικες ιδιαιτερότητες (βλέπε πρόσφατη δήλωση αναγγελίας γάμου άρρενος πρωθυπουργού χώρας της κεντρικής Ευρώπης, με τον άνδρα-έρωτα της ζωής του), να μας θεωρούν ως δεδομένα θύματα.
Ακόμα μυρίζει καμένη σάρκα και σάπιο αίμα. Ακόμα ριγεί ο θάνατος στα σπίτια. Ακόμα οι ριπές των άνανδρων εκτελέσεων που ορφάνεψαν μια χώρα και οι λεηλασίες του κάθε λογής πλούτου, μαζί με τα κατοχικά «δανεικά κι αγύριστα», στροβιλίζονται στην ύπαιθρο σαν αερικά που στοιχειώσαν, μη μπορώντας να βρουν γαλήνη: Χορτιάτης, Δοξάτο, Καλάβρυτα, Δίστομο, Υπάτη, Κάνδανος, Βουνιχώρα και τόσα και τόσα μαρτυρικά χωριά και πόλεις, που οι φίλοι μας οι Γερμανοί, βύθισαν στο πένθος και τη συμφορά, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κι ακόμα πιο παλιά, Σφαγή της Χίου, Χαλασμός της Νάουσας, Ζάλογγος, Αράπιτσα, Σούλι, οι φίλοι μας οι Τούρκοι κι ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
Δεμάτι στο νου οι μνήμες, τα λουτρά του αίματος και οι ποταμοί των δακρύων.
Σημαδεμένη ράτσα! Κυνηγημένη και χτυπημένη, γιατί άραγε; Ρητορικό το ερώτημα.
Κι εμείς ξέρουμε κι αυτοί ξέρουν το γιατί.
Αυτό που δεν ξέρουν οι μέχρι χθες διαχρονικά κυβερνώντες, είναι ότι όση κι αν είναι η αγία υπομονή της Φυλής μας, έστω και μετά από 400 χρόνια-όπως συνέβη- ανασήκωσε την πλάτη και απόσεισε το ζυγό.
Μοιραία μπλέκονται στιγμές και συμβάντα, μοιραία αθροίζονται συμφορές, κάθε φορά που μια Επέτειος μας πονάει σαν παλιό τραύμα που θυμάται.
Πρόσφατα, στις 24 Απριλίου, μια άλλη Επέτειος θλιβερή, που με συντονισμένες προσπάθειες του Λαού, κατάφερε και αναγνωρίστηκε επίσημα ως Γενοκτονία, μας μοίρασε πένθος για 1.500.000 ψυχές. Αυτή, των αδελφών μας Αρμενίων.
Δυστυχώς όμως, αυτές περνούν στα ψιλά. Το κεμαλικό κράτος και οι νεότουρκοι και οι γερμανοί τους σύμμαχοι (εννοώ πάντα τις κυβερνήσεις και όχι τους λαούς συλλήβδην), για το εκάστοτε ντόπιο κατεστημένο φαίνεται ότι αποτελούν ταμπού και η όποια αναφορά στις σφαγές, στις λεηλασίες και στους εκτοπισμούς, ΔΙΩΓΜΟΥΣ, στην πραγματικότητα, είναι απαγορευτική και απαγορευμένη (όπως και πολλές άλλες) για την και στην εθνική μας διπλωματία.
Γι’ αυτό ενδεχομένως να συντηρείται από τους 300 βολευτο-κηφηνόβιους ο χωρισμός των Ποντίων σε δύο κομματικά (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) στρατόπεδα, η μη κατάρτιση ενός επίσημου και λεπτομερούς καταλόγου των συμβάντων της Γενοκτονίας της Αγίας Μικρασίας, της ελληνικής Ιωνίας, της γης της καθ’ ημάς Ανατολής, ώστε να κατατεθεί στον Ο.Η.Ε. και να τύχει της επίσημης αναγνώρισης των Σφαγών με τον όρο Γενοκτονία.
Γι’ αυτό ενδεχομένως εξαντλούνται σε φτηνές χορευτικές φιέστες οι ψυχικές μας ανάγκες, ώστε να εξατμιστεί και ο τελευταίος κόμπος μνήμης και αγωνίας για δικαίωση.
Αγαπητοί μας σύμμαχοι, νατοικοί και ευρωζωνικοί…
Μας τα έχετε πάρει όλα.
Μια περηφάνια και μια λεβεντιά, την κρατάμε για πάρτη μας.
Μην περιμένετε τίποτα.
Οσο για σας, τουρκοφιλοφύλαρχοι λαγνοεπιχειρηματίες της πυρκαγιάς κι εσείς σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες ελληνοανθέλληνες, σας αξίζουν τα… «καλλλλύτερα!!!».
Ο Πόντος και ο Ξεριζωμός, απ’ αφορμή της θλιβερής Επετείου, σήμερα,19 Μαίου,96 χρόνια μετά, ας είναι ο αλύτρωτος εφιάλτης της εθελόδουλης αλαζονείας σας.
Οι 353.000 αθώων θυμάτων, στα πρόσωπά σας αναγνωρίζουν τους σφαγείς τους.
Μπορείτε ανέτως να μην κοιμάστε…
Αμοιρες πατρίδες και αλύτρωτος αγώνας
Πόντος, Μικρασία και ζωή σε μια κλωστή
Πέρασε με ψέμματα σχεδόν ένας αιώνας
Μείναν αναπάντητα αμέτρητα γιατί…
Μάννα μου Ελλάδα, που σε χώρισε η μανία
Μια ευχή σου δίνω: ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, ΑΛΛΗ ΚΑΜΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!…
(Από τη συλλογή « Αγιες Μνήμες»)