Σύμφωνα με την απογραφή του 2012, τα ποσοστά αναλφάβητων στην Ινδία αγγίζουν το 35%. Πολλά παιδιά, ιδίως σε φτωχές περιοχές, ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να διαβάσουν. Δεν πάνε καν σχολείο!
Μέσα σ’αυτό το μαύρο των θλιβερών στοιχείων του αναλφαβητισμού στη χώρα αυτή μας έρχεται μια είδηση-φωτεινή ελπίδα για ένα κορίτσι,που πάει κόντρα στο κατεστημένο.
Μας συστήνεται ως Σούσμα Βέρμα και είναι μόλις 13 ετών. Μιλάει τη μητρική της γλώσσα, τη γλώσσα των Χίντι.
Την προηγούμενη Δευτέρα σε μια λαμπρή τελετή προς τιμήν της ο Διεθνής Οργανισμός Κοινωνικής Υπηρεσίας την αναγνώρισε ως “Παιδί Θαύμα της Ινδίας!”
 |
| Η Σούσμα με τη μητέρα της στο σπίτι τους |
Με μελαμψό πρόσωπο κι ένα ζευγάρι μαύρα μάτια που κοιτούν ψηλά. Ένας χείμαρρος οριζόντων το βλέμμα της!Προσηλωμένη σε κείνο το κάπου…ένα κάπου,που οδηγεί σε μια ανακάλυψη,σε μια σκέψη…που δίνει σχήμα σε ένα όνειρο.
Στην Ινδία το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η ιστορία της μικρής κάνει τον γύρο του κόσμου για την προσπάθειά της να καταφέρει να αλλάξει την ζωή της με μοναδικό όπλο της το μυαλό της. Ζει στη Γιούταρ Πράντες, μια πόλη της Β.Ινδίας. Μέλος μιας φτωχής οικογένειας που αποτελούν οι γονείς και τα τρία αδέρφια της, κατάφερε να ολοκληρώσει το γυμνάσιο στην ηλικία των 7 και να πάρει το πρώτο της πανεπιστημιακό πτυχίο στα 13. Ο πατέρας της Μπαχάντουρ Βέρμα, εργάτης σε οικοδομή, που κερδίζει μόνο 200 ρουπίες την ημέρα, (περίπου 5 ευρώ) αντιμετώπισε την αντίδραση της ευρύτερης οικογένειάς του μιας και τα φτωχά κορίτσια στην Ινδία δεν λαμβάνουν μόρφωση.
Πούλησε ένα μικρό κομμάτι γης, μοναδική περιουσία του, ώστε να βοηθήσει την κόρη του να ολοκληρώσει τις σπουδές της, αφού οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της εγκωμίαζαν τις επιδόσεις της στο σχολείο, ιδιαίτερα στα θετικά μαθήματα.
Τώρα, στα 13 είναι πανέτοιμη να ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της στη μοριακή βιολογία.
Ζουν σε ένα περιορισμένο μονόχωρο διαμέρισμα 30 μόλις τετραγωνικών.Η Σούσμα, οι γονείς και τα τρία αδέρφια της. Κι όμως: “Ζω μια πολύ ευτυχισμένη ζωή !”,λέει χαμογελώντας. “Οι γονείς μου, μού επιτρέπουν να κάνω αυτό που ήθελα πάντα. Να μορφωθώ, να μάθω, ν’ανακαλύψω τα μονοπάτια της μάθησης”, δηλώνει.
Τί ωριμότητα από ένα κορίτσι, που είναι μόλις δεκατριών!
Αισθάνεται τυχερή που οι γονείς της δεν της επιβάλλουν τις δικές τους επιλογές και την αφήνουν ελεύθερη ν’αποφασίσει εκείνη για το μέλλον της. Τρέφει ευγνωμοσύνη που της συμπαραστέκονται στην προσπάθειά της και τους έχει δίπλα της σ’αυτό το ξεκίνημα, σ’αυτό το ταξίδι. Τα χρήματα λιγοστά. Για να πετύχει το στόχο της χρειάζονται θυσίες. Δεν χρησιμοποιεί λεωφορείο για τη μεταφορά της στο πανεπιστήμιο. Κάθε πρωί ανεβαίνει στο ποδήλατο του πατέρα της.Φορά το πιο γλυκό χαμόγελο κι όσο γυρίζει η ρόδα, τόσο διαρκεί η περιπλάνηση του νου.
 |
“Έχω πολλά όνειρα!Δεν πιστεύω ότι θα προλάβω να τα εκπληρώσω όλα!“,λέει με παιδική αθωότητα.
Η ιστορία της προβλήθηκε σε τοπικό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Η περίπτωσή της ευαισθητοποίησε πολλούς, που θέλησαν να βοηθήσουν. Φιλανθρωπικές οργανώσεις, καλόκαρδοι πολίτες, αστέρες του Μπόλιγουντ.
Σε αντίθεση με τους μαθητές της ηλικίας της , που ζουν στην ανεπτυγμένη Δύση δεν έχει κινητό τηλέφωνο , φορητό υπολογιστή και διαδίκτυο. Παρόλα αυτά δηλώνει: “Είμαι χαρούμενη με αυτά που έχουμε. Φυσικά, θέλω πάρα πολλά πράγματα! Να μάθω, να μορφωθώ, να ταξιδέψω! Πάνω απ’όλα, όμως, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε το δώρο της μάθησης!”
 |
| Η Σούσμα μελετά στα σκαλιά του σπιτιού της |
Αντιμετωπίζει τη μόρφωση σαν την εύφορη γη,που φέρνει όλα τα καλά!
Εμπιστεύεται με πάθος τα όνειρά της. Το δισάκι της ψυχής της γεμάτο και το χαμόγελό της ντυμένο με το ρούχο της αλήθειας ενός παιδιού. Δεν πειράζει αν είναι παλιό ή τριμμένο απ΄το χρόνο. Σημασία γι’αυτήν έχει που δεν νοιώθει το κρύο. Γιατί όπως λέει και ο Νίτσε η ψυχή είναι χαρούμενη είτε εκ φύσεως, είτε όταν έχει κάτι να την χαροποιεί…τη δουλειά, την τέχνη, τη γνώση ή τη μάθηση.
Το πέπλο της φτώχειας δε μπορεί να καλύψει το μεγαλείο. Ούτε να καταστρέψει το πνεύμα. Δίνει μάχη με την ελπίδα, τη θέληση, το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Σ’αυτόν, όμως, τον πόλεμο νικητής βγαίνει πάντα το σθένος της ψυχής.
Μια δεκατριάχρονη μελαμψή δεσποινίδα με φωτεινό χαμόγελο, βλέμμα προσηλωμένο σ’ένα σταθερό στόχο στέκεται στην αφετηρία της ζωής, παίρνει δύναμη και τρέχει μπροστά. Φωτεινή εξαίρεση στην εποχή μας, πρότυπο και έμπνευση για τους ανά τον κόσμο σπουδαστές. Αποδεικνύει πως γι’ αυτόν που ξέρει πού πηγαίνει, φυσάει πάντα ούριος άνεμος.
