Ένας κοινός φυσιολογικός ψεύτης.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ψεύδομαι, κρύβομαι και κρύβω.
Είναι αμέτρητες οι φορές του «όχι μαμά, δεν το έκανα εγώ» και του «ναι μαμά, έχω διαβάσει».
Ψέματα τότε «σύμμαχοι» στον αγώνα μου ενάντια στην «παντοδυναμία» των γονέων, ως «δειλή» συνειδητοποίηση μιας κάποιας αυτονομίας. Ψέματα τότε ανώδυνα, βουτηγμένα στην αθωότητα των παιδικών μου χρόνων. Όμως εγώ δεν έμεινα για πάντα παιδί και συνεπώς τα ψέματά μου δεν θα μπορούσαν να μείνουν για πάντα αθώα, ή τουλάχιστον όχι όλα.
Η εμπειρία μου, η φαντασία μου, οι απαιτήσεις των διαπροσωπικών μου σχέσεων με οδηγούσαν και με οδηγούν καθημερινά στο να γίνω όλο και καλύτερος ψεύτης. Η ίδια η κοινωνία μέσα στην οποία ζω με προωθεί ως ψεύτη, ή μάλλον προωθεί γενικά την ηθική αλήθεια της μ’ ένα σωρό ψέματα.
Εντάξει λοιπόν, όλοι μαζί τα καταφέραμε. Εχω μεταμορφωθεί στον τέλειο ισορροπιστή ανάμεσα στις ιδιαιτερότητές μου και στην κοινωνική αποδοχή. Ενας ενστικτωδώς φοβισμένος «διαφορετικός» που προσπαθεί να προστατέψει την εικόνα του. Ενας φωνακλάς που με το εκάστοτε ψέμα του ουρλιάζει «θαυμάστε με, είμαι αυτός που φαντάζομαι πως εσείς θέλετε να είμαι».
Ακούγεται τραγικό, αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο δεν είναι τα ψέματα που λέω στους άλλους, αλλά εκείνα που μπορεί να πω στον εαυτό μου.
Αυτός ο στρουθοκαμηλισμός μου μπροστά στον κίνδυνο της απόρριψης όχι πια από «εκείνους», αλλά από εμένα, διαστρεβλώνει τόσο πολύ την πραγματικότητα, που σχεδόν δεν με αναγνωρίζω.
Ανησυχώ και πιστέψτε με αυτό είναι αλήθεια.
Ανησυχώ μη χάσω την ικανότητά μου να χρησιμοποιώ την ειλικρίνεια.
Ανησυχώ μη χάσω την αίσθηση του τι κρύβω πίσω από το ψέμα μου.
Ανησυχώ μη θυσιάσω στο βωμό της οποιαδήποτε ανασφάλειας, την έννοια της λέξης εμπιστοσύνη για το συνάνθρωπό μου… για μένα τον ίδιο.
