Κάποτε ένα Αμερικάνος επιβάτης σε εσωτερική πτήση της χώρας του, έκανε μήνυση στην αεροπορική εταιρία με την οποία πέταγε, γιατί το πλήρωμα καμπίνας (αεροσυνοδοί) δεν χαμογελούσαν. Στο δικαστήριο ο δικηγόρος της αεροπορικής εταιρείας απέδειξε ότι, η συγκεκριμένη πτήση έγινε κάτω από πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες (καταιγίδα) με ισχυρότατες αναταράξεις και ότι το πλήρωμα ήταν σε κατάσταση ιδιαίτερης ετοιμότητας και εγρήγορσης.
Φυσικά ο δικαστής αθώωσε την αεροπορική εταιρεία και είπε στον επιβάτη ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες το πλήρωμα οφείλει να είναι σε επαγρύπνηση, που σημαίνει όχι απαραίτητα ευχάριστο και χαμογελαστό.
Θέλω να πω ότι είναι γελοίο να βλέπεις κάποιον να χαμογελάει, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, ή, πολύ δύσκολα. Ειδικά αν αυτός που χαμογελάει έχει και την ευθύνη των πραγμάτων, των καταστάσεων δηλαδή.
Σαν άνθρωπος της εικόνας, όταν μιλάει κάποιος βλέπω (παρατηρώ) περισσότερο το πρόσωπο του και ακούω λιγότερο αυτά που λέει. Στην περίπτωση των πολιτικών (έτσι και αλλιώς δεν έχει σημασία τι λένε γιατί, συνήθως, λένε ανοησίες) έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς τις συσπάσεις που δημιουργούνται στο πρόσωπο τους, το βλέμμα τους και κυρίως την προσπάθεια να φανούν ευχάριστοι, όπως οι κομψοί γυναικολόγοι που περιφέρονται, με την ποδιά ανοιχτή, στους διαδρόμους του μαιευτηρίου.
Εκεί είναι που κάνουν και το μοιραίο τους λάθος. Χαμογελούν. Με ένα χαμόγελο που δεν υπάρχει πια. Έχει καταργηθεί από την εποχή της “πόζας” στα φωτογραφεία.
Αυτό το χαμόγελο, των πολιτικών, έχει μία παγκόσμια ιδιαιτερότητα. Είναι το χαμόγελο της επιτυχίας, όταν έχεις αποτύχει. Και αυτό με τρελαίνει. Γιατί το χαμόγελο της επιτυχίας βγαίνει περισσότερο από τα μάτια, που πετάνε σπίθες και λιγότερο, πολύ λιγότερο, από τα χείλη.
Όταν λοιπόν υπάρχουν μάτια πεσμένα, κουρασμένα, πιθανόν και ναρκωμένα (γλαρά) από κάποια ηρεμιστικά, όταν η ματιά είναι στεγνή, θαμπή, θολή, πως να το πω, όταν δεν υπάρχει στα μάτια (στη ματιά) ίχνος αντίδρασης και ταυτόχρονα σχηματίζεται το χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη, σε συνδυασμό με ξύλινες λέξεις και ψέματα, που ακούγονται, τότε δημιουργείται ένα τέρας. Ή, το πρόσωπο ενός πολιτικού.
Η συμβουλή μου, λοιπόν, σαν επαγγελματίας της εικόνας 30 χρόνια τώρα, προς όλους τους πολιτικούς και παρατρεχάμενους περί αυτών, είναι απλή. Δείξτε με τη ματιά σας ότι είστε λίγο θυμωμένοι και μη χαμογελάτε καθόλου. Καθόλου όμως.
Ποιος ξέρει, μπορεί και να πείσετε τους απελπισμένους σας ψηφοφόρους ότι καταλαβαίνετε αυτά που συμβαίνουν γύρω σας. Ότι έχετε επαφή με το περιβάλλον, δηλαδή.
Το χαμόγελο της αποτυχίας, του Βασίλη Μακρή
