Ποιος φοβάται τον Χριστόδουλο Ξηρό;
Εσύ; Εγώ; Ο γείτονάς μου; Μάλλον όχι. Απειλούνται όσοι κερδοφόρησαν εις βάρος εργαζομένων, ξεπούλησαν τα ιδανικά τους για να κερδοφορήσουν, εκμεταλλεύτηκαν τον άνθρωπο για να κερδοφορήσουν, τα έκαναν πλακάκια με τους ξένους για να κερδοφορήσουν. Αν, λοιπόν, δεν ανήκεις στους κερδοφόρους από απανθρωπιές και βιαιότητες, με ή χωρίς αίμα, δεν κινδυνεύεις από τον Χριστόδουλο. Κινδυνεύεις αν είσαι μεγαλοδημοσιογράφος που φίλησες κατουρημένες ποδιές για να γίνεις κάποιος αρνούμενος να υπηρετήσεις αυτό που απαιτεί η δουλειά σου, κινδυνεύεις αν είσαι πολιτικός που αισχροκέρδησες, αν είσαι βουλευτής που το΄χεις πάρει εργολαβία το θέμα, αν είσαι δωσίλογος- χωρίς να ονομάζεσαι Αρτέμης Μάτσας- αν είσαι συνδικαλιστής και έφτιαξες τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια και τα συμπεθέρια σου χωρίς να έχεις δουλέψει ποτέ στην ζωή σου (ή μάλλον… δούλευες στις πορείες), αν εμπορεύεσαι ναρκωτικά και σκοτώνεις την νεολαία και τις οικογένειές τους για να κερδοφορήσεις. Όπου υπάρχει δηλαδή ύποπτο κέρδος. Ανήκεις σε αυτούς; Αν όχι, την γλίτωσες! Με αυτούς τους όρους λειτουργεί η τρομοκρατία.
Βέβαια, κάθε «επανάσταση» έχει και τις παράπλευρες απώλειές της. Διαβάζω στην προκήρυξη της 17 Νοέμβρη στις 30 Ιουλίου του 2002, στο κείμενο που υπέγραφαν με τον τίτλο «Η Αστυνομία χτύπησε στο κέντρο, αλλά εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί» μεταξύ άλλων έγραφε για την βαριά σκιά του θανάτου του Θάνου Αξαρλιάν που τους στοίχειωσε και θα τους κυνηγά το βάρος του μέχρι να τον συναντήσουν. Και κάποιων άλλων: Σωτήρης Σταμούλης, Νίκος Βελούτσος, Γιάννης Βάρης, Γιάννης Γεωργακόπουλος, Γιώργος Ρουσέτης, Χρήστος Μάτης. «Κανείς δεν ήθελε τον θάνατό τους, αλλά δυστυχώς δεν γινόταν αλλιώς», έγραφαν χαρακτηριστικά.
Συνεπώς, αν ανήκεις στους… ευνοημένους, δεν κινδυνεύεις από την οργή του Ξηρού. Κι αν έχεις και λίγη τύχη, δεν θα σε πάρει κάποια αδέσποτη. Ο Ξηρός θα πραγματοποιήσει – αν επαληθευτούν οι απειλές του- αυτό που το μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού επιθυμεί: να καθαρίσει όλους εκείνους που κατάντησαν την Ελλάδα διακονιάρη. Για το μετά κανείς δεν έχει πλάνο, μια και στην Ελλάδα λειτουργούσαμε ανέκαθεν εν θερμώ και χωρίς πλάνο, χωρίς στρατηγική. Από την Παιδεία μέχρι την Υγεία. Τους πυλώνες, κατά την άποψή μου, της εθνικής μας αξιοπρέπειας.
Άρα, ποιος φοβάται τον Ξηρό; Όποιος γνωρίζει πως κοντοζυγώνει η ώρα να πληρώσει για τις … ατασθαλίες του. Άρα, ουσιαστικά δεν πρέπει να με αφορά. Ας χάσουν τον ύπνο τους όλοι όσοι τους ζώνουν τα φίδια. Πλούτισαν λεηλατώντας, αποφασίζουν με πνεύμα αυταρχισμού, κοροϊδεύουν θρασύτατα. Ανέκαθεν, ο Έλληνας σκεπτόταν τον μικρόκοσμό του. Αν κάτι δεν τον αφορά, αυτομάτως μπαίνει στον καιάδα του μυαλού του. Το πρόβλημα αποκτά οντότητα, όταν χτυπήσει την πόρτα του. Άρα ο Ξηρός απευθύνεται στους «εκλεκτούς» του. Και αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο και από τις απειλές του: μήπως τελικά είναι τόσο τραγικά ατομικιστική η ελληνική νοοτροπία, που παλεύοντας μεταξύ της κατ’ επίφασιν Δημοκρατίας και της ψυχικής ανάγκης να τιμωρηθούν οι φταίχτες, η ζυγαριά παλαντζάρει για ακόμα μια φορά υπέρ του απόλυτου παραλογισμού, που βαπτίζει ως Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Επανάσταση και όπως αλλιώς ορίζει η αρρώστια ενός μυαλού και μιας ψυχής, όπως του Χριστόδουλου Ξηρού.
Διαβάστε επίσης: Να παίρνουν άδεια οι φυλακισμένοι;
.jpg)