Η ώρα είχε φτάσει. Είχαν ήδη περάσει τέσσερα χρόνια γάμου και αυτό που περιμέναμε δεν ερχόταν. Δεν είχα αντιληφθεί την σοβαρότητα της απώλειας εκείνης της πέμπτης. Φτάνοντας στην καρέκλα στο γραφείο του γιατρού το λόγια του ήταν απλά και λιγοστά. «Αποφάσισε που θέλεις να πας Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;». “Για ποιόν λόγο”, αναρωτήθηκα. Τα λόγια του γιατρού όμως, με πρόλαβαν.

Φυσικά είχα ακούσει αρκετά για την εξωσωματική γονιμοποίηση, ποτέ όμως δεν είχα δώσει σημασία μιας και δεν ήξερα ότι κάποτε θα έπρεπε και εγώ να μπω σε αυτήν την διαδικασία. Ξεκίνησα, πήρα τον δρόμο χωρίς επιστροφή, τον δρόμο που πίστευα ότι τόσο εύκολα και αβίαστα σε οδηγεί στην μητρότητα. Όμως, τίποτα δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακουγόταν.

Το πολυπόθητο θετικό ήρθε όμως και άφησε πίσω του όλες τις μέρες ατελείωτων δακρύων, στιγμές γεμάτες πόνου και θυμού,  απορίας… “γιατί σε μένα”;

Μέσα από αυτόν τον αγώνα έμαθα ότι η ζωή δεν είναι ένα ποτήρι μισοάδειο, αλλά ένα ποτήρι μισογεμάτο.

Τώρα πια ξυπνάω, κάθε πρωί, γεμάτη χαμόγελα και ευτυχία αφού πια ένα μικρό ζουζούνι τιτιβίζει γύρω μου και σκορπάει χαρά. Οι γκρίζες μέρες τελείωσαν. Η ζωή μου τώρα πια, είναι μια Άνοιξη!