Αν κλείσεις τη φωνή της τηλεόρασης, έχεις άλλη εικόνα της εικόνας. Τι θέλω να πω: όταν παρατηρείς μόνο τις εκφράσεις του προσώπου ενός παρουσιαστή, κάποιου προσκεκλημένου ή του δημοσιογράφου που λέει ειδήσεις, αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά την προσωπικότητά του. Αν έχεις και το ταλέντο της ανάγνωσης της γλώσσας του σώματος διαβάζεις την ηρεμία, την έπαρση, την ανασφάλεια, την ταραχή, η καλύτερή σου.
Διαπιστώσεις θανατηφόρες. Μισοσηκωμένο το ένα φρύδι, βλέμμα αυταρέσκειας στον φακό, μισό εδώ-μισό στον συνομιλητή, άκυρο πάθος για να αποκαλύψει μια λεπτομέρεια του γεύματος της τάδε δημοφιλούς, συνθέτουν τις τηλεοπτικές εικόνες του απογεύματος.
Διαπιστώσεις θανατηφόρες. Μισοσηκωμένο το ένα φρύδι, βλέμμα αυταρέσκειας στον φακό, μισό εδώ-μισό στον συνομιλητή, άκυρο πάθος για να αποκαλύψει μια λεπτομέρεια του γεύματος της τάδε δημοφιλούς, συνθέτουν τις τηλεοπτικές εικόνες του απογεύματος.
Σπάνια βλέπω τα απογευματινάδικα. Ανέβασα την ένταση της φωνής. Άκουσα και τον τόνο. Χαχανητά και ξεφωνίσματα. Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια, προ δεκαπέντε ημερών, του Κυριάκου. «Έχουμε αποστολή» έλεγε με συγκίνηση, όταν μια ομάδα σαράντα περίπου παιδιών ολοκλήρωσαν την παιδική τους παράσταση. Αναρωτιέμαι σε ποιους έχει ανατεθεί σε αυτούς τους άγριους καιρούς αυτή η αποστολή. Εννοώ εκείνους που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω ραδιοφώνου, τηλεόρασης. Στην ωραιοπαθή που τρελαίνεται, αν ακυρωθεί το ραντεβού για τη λεύκανση της οδοντοστοιχίας της; Στον λουλουδάτο που γυαλίζει από την αποτρίχωση και τη φτιαγμένη στην εντέλεια κόμη του; Στην και στον εξυπνάκια που έχουν πάρει εργολαβία να αναλύουν τα πάντα με φτήνια και ξιπασιά; Στην τάχα μου ενεργητικώς ευαίσθητη που ενώνει τους χαμένους ή απλοϊκή που βάφεται μπροστά στην κάμερα; Ή στη «μμμμμμ, μούρλια είναι αυτό που έφτιαξες!».
Δεν είναι αυτός ο ρόλος της τηλεόρασης. Τουλάχιστον, της τηλεόρασης που σέβεται τον θεατή. Ούτε ο ρόλος του παρουσιαστή ή του δημοσιογράφου είναι αυτός. Ρόλος του είναι να προάγει το καλύτερο. Να παιδευτεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για το καλύτερο.
Μια εβδομάδα μετά, μου λείπει η κρατική τηλεόραση. Και ας μην υπήρξα ποτέ τηλεορασάκιας. Όταν την ανοίξω, θέλω να μου δοθεί η δυνατότητα επιλογής. Για το ξιπασμένο, το ψαγμένο, το ελαφρύ, το αδιάφορο. Πήγα πίσω κάτι δεκαετίες. Όταν περιμέναμε να εκπέμψει σήμα στις 2 το μεσημέρι ο Νάσος Αθανασίου. Ή τα κυριακάτικα βράδια «Τα τετράγωνα των αστέρων» με την Αλιφέρη. Τη νοστάλγησα εκείνη την εποχή, αλήθεια τη νοστάλγησα. Είχε μια γλύκα. Σαν να γεννιόταν ένα μωρό που οι μοίρες του έγραφαν τα καλύτερα. Ίσως, τελικά, η ξεχασμένη και απρόσκλητη να ήρθε στο τέλος θυμωμένη και να καταράστηκε κάποια στιγμή η ξιπασιά να βασιλέψει. Και να κλείσει και την ΕΡΤ.
Πρώτη δημοσίευση στο protagon.
επικοινωνήστε: gina.iporta@gmail.com