31 Ιουλίου. ΟΑΚΑ. Τhe Wall. Ίσως η παράσταση με τις πιο διθυραμβικές κριτικές, τους πιο πιστούς οπαδούς και πλήθος κόσμου που μετά το πέρας της παράστασης φεύγεις με ένα τεράστιο χαμόγελο, ελπίδα, εκτονωμένος και σίγουρα διαφορετικός. Είναι από εκείνες τις παραστάσεις που νοιώθεις περήφανος που υπήρξες μέσα στο πλήθος, που νοιώθεις περήφανος που τα συναισθήματά σου βρήκαν ανταπόκριση. Δύο ώρες γεμάτες με μουσικές και “συνθήματα” κατά των συνθημάτων, με φανταστικά εφέ, με παρότρυνση ακόμη και για αυτοκριτική. Εντυπωσιακή, σκληρή, απαλλαγμένη από συνθήματα και ιδεολογίες. Η βάση ο ανθρωπισμός, η μαχητικότητα, η εξάλειψη του φόβου.
Μιλώντας ελληνικά αφιέρωσε την συναυλία στον Ζαν ντε Μενέζες, ο οποίος σκοτώθηκε στο μετρό του Λονδίνου από αστυνομικούς (η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη και η κρατική τρομοκρατία ήταν οι έννοιες που έθιξε.) “Μother should I trust the goverment?” αντί της καθιερωμένης απάντησης “Νo fucking way” προστέθηκε στο the Wall “Να γαμηθεί η κυβέρνηση”, χιλιοειπωμένη φράση που όμως ξεσήκωσε το πλήθος που χειροκροτούσε και ζητοκραύγαζε για ώρα.
Επική η σκηνή με το τεράστιο, μαύρο αγριογούρουνο που κουβαλά πάνω του σύμβολα και “πεποιθήσεις”, με κυρίαρχο το “trust us”. Αιωρήθηκε στον αέρα, πλανήθηκε και στο τέλος “ξεκοιλιάστηκε” πάνω στο πλήθος. Σκληρή σκηνή, που “ράπισε” τους ίδιους τους θεατές, ήταν η σκηνή που τα αεροπλάνα αφήνουν τις υποτιθέμενες βόμβες, οι οποίες αρχικά ήταν σταυροί και στην συνέχεια αγκυλωτοί σταυροί, σφυροδρέπανα, σήματα πολυεθνικών, δολάρια και κατέληγαν μια άμορφη μάζα σε κόκκινο χρώμα. Τα σήματα έπεφταν πάνω στο πλήθος, ήταν τόσο δυνατά που, όπως οι βόμβες έτσι και αυτά, μπορούσαν να σκοτώσουν και να τραυματίσουν. Έπεφταν με ορμή το ένα πάνω στο άλλο, σχηματίζοντας σχεδόν ένα πλήθος, όπως το πλήθος της συναυλίας στην αρένα, το οποίο έμοιαζε να καταπλακώνεται από αυτά που στηρίζει και συντηρεί.
Ανατριχιαστική παράσταση, σκληρή, κομμάτι της ιστορίας σίγουρα. Από αυτές τις παραστάσεις που καθορίζουν το “είναι”. Η ουσία της βρισκόταν στο “fear builts walls”. Ο φόβος λοιπόν. Ο φόβος που στερεί ελευθερίες και δικαιώματα, που εκμηδενίζει την ύπαρξη, που τοποθετεί ταβάνι στα όνειρα. Μόνο που προχτές βράδυ στο ΟΑΚΑ δεν υπήρχε ταβάνι…
ΥΓ. Το μόνο αρνητικό: μισοάδειες κερκίδες και αρένα. Πλήθος που δεν καταλάβανε πότε έβλεπε παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, μια αφηγήσιμη ιστορία και πότε επρεπε να χειροκροτεί και να αποθεώνει τον Waters σαν να είναι ο Ozzy ή κανένας ροκ στάρ.
Δείτε το βίντεο που στέλνει το μήνυμά του ο Waters στους Έλληνες
Δείτε το βίντεο που στέλνει το μήνυμά του ο Waters στους Έλληνες
Ακολουθούν φωτογραφίες από την συναυλία στο ΟΑΚΑ στις 31/7/2013
\\
