Δεν ξεχνιέται ο Μπούκοβι, του Γιώργου Αρκουλή

Το όνομα ΜΑΡΤΟΝ ΜΠΟΥΚΟΒΙ ήταν και παραμένει να συνώνυμο της ποδοσφαιρικής ομάδας με την οποία συνεργάστηκε σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο: ΘΡΥΛΟΣ!

Αυτός ο προπονητής, γεννημένος το 1903, έφυγε από την ζωή σαν σήμερα το 1985, πλήρης επιτυχιών μέσα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, μια και υπήρξε το πιο δυνατό μυαλό στην προπονητική. Εχουν γραφεί σπουδαία άρθρα, δοκίμια, βιβλία, ακόμη και δακρύβρεχτες μπροσούρες ‘του συρμού’, αυτές που κολακεύουν τους υποστηρικτές, χωρίς να πιάνουν την ουσία των πραγμάτων και των καταστάσεων. Και μάλιστα από σπουδαίους γραφιάδες, όπως θεωρούνται ο Χαριτόπουλος ή ο Σκρουμπέλος (με την αναρχο-ρεαλιστική γραφή…).

Το ότι ο Μπούκοβι άγγιξε κάτι τέλειο και μαγικό, οφείλεται στο ότι ήρθε στον Πειραιά εν μέσω χούντας, και κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία του Παναθηναϊκού (και το ανάλογο ‘απαγορευτικό’) δίνοντας στον Ολυμπιακό δύο τίτλους πρωταθλητή, του 1966-67 και 67-68. Η εποχή ήταν ζόρικη, καθώς το κουμάντο του Αθλητισμού στην Ελλάδα έκανε ο πιο άγριος και αδίστακτος συνταγματάρχης, ο Κ. Ασλανίδης (μπρρρ!), βάζελος όνομα και πράγμα. Ο Μπούκοβι μπορούσε –αν έμενε- με την δουλειά του και την ψυχραιμία του, να σαρώσει τα πάντα όσο δούλευε στην Ελλάδα. Αμ δε! Τον καθάρισαν με τον τρόπο τους και εδώ υπάρχει ένα μάλλον βρώμικο μυστικό που παραμένει…βρώμικο.

Κατά τους μελετητές του σύντομου περάσματος Μπούκοβι από τον Πειραιά, ο Ουγγρος προπονητής έπρεπε να φύγει γιατί δεν τον γούσταρε το καθεστώς. Οι χουντικοί δεν ήθελαν…κομμουνιστές στα πόδια τους, πολύ περισσότερο άξιους… Σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες, που ποτέ δεν τέθηκαν ‘επί χάρτου’, ο Μπούκοβι σηκώθηκε μέσα στη νύχτα και έφυγε, γιατί του ετοίμαζαν ‘κρεμάλα’. Συγκεκριμένα, ήθελε ο ‘άνθρωπος να κάνει ανανέωση στο έμψυχο δυναμικό, όμως ο πιο έμπειρος παίκτης (και μεγαλύτερος όλων σε ηλικία) διαφωνούσε. Επικράτησε ο έμπειρους παίκτης. Η ομάδα πήγε στα Μέγαρα και έχασε από τον Βύζαντα (μια ασήμαντη ομάδα εκείνη την εποχή) με 3-0. Ηταν οι ‘τίτλοι τέλους’ για τον δάσκαλο Μπούκοβι, τον οποίο οι λαϊκές γειτονιές του Πειραιά θεωρούσαν ‘πατέρα τους’.