Καταρχάς αρέσκομαι στον χορό. Πολύ. Τον θαυμάζω. Κι όταν ο άνδρας που το χορέψει είναι λεβέντης, δίνω ρέστα. Και λεβέντης να μην είναι, αν το χορέψει σωστά, ανεβαίνει στην εκτίμησή μου.
Το ίδιο θέλω να νοιώθω και για την γυναίκα που θα χορέψει αυτόν τον ιδιόρρυθμο χορό. Τον αποκαλώ έτσι γιατί δεν είναι ο χορός του μέτρου, των βημάτων, της διδασκαλίας. Το ζεϊμπέκικο είναι ο χορός της ψυχής, της μαγκιάς, της σκέψης, του πόνου, της επαφής με τον στίχο και την πενιά. Θαυμάζω και υποκλίνομαι στον Χαριτόπουλο που έχει πει πως όταν μια γυναίκα χορέψει ζεϊμπέκικο ο άνδρας, που την συνοδεύει, πρέπει να κρυφτεί. Είναι ο χορός του πόνου.
Είναι πράγματι κάπως περίεργος χορός για την γυναικεία, θηλυκή φιγούρα. Μια γυναίκα λεπτή, με φόρεμα κοντό, πώς να στροβιλιστεί γύρω από τον εαυτό της; Για σκέψου, όμως, να φορά ένα μακρύ αεράτο φόρεμα και να χορεύει έχοντας το κεφάλι ψηλά σαν τον περήφανο αετό; Ε; Δεν είναι όμορφη εικόνα; Και δεν θα νοιώθει περήφανος ο οποιοσδήποτε θα την συνοδεύει;
Λεπτές οι ισορροπίες σε ένα χορό σαν το ζεϊμπέκικο. Τόσο για τον άνδρα, όσο και για την γυναίκα. Δεν θέλει κορμοστασιά. Θέλει ψυχή. Και σεβασμό. Δεν μπορείς να χορεύεις ζεϊμπέκικο σαν συγκαμένος, ούτε μπορείς να το χορεύεις με την κεφάλα κάτω κοιτώντας διαρκώς τα πλακάκια και τα παπούτσια σου και έχοντας αφήσει τα μαλλιά να σου κρύβουν το πρόσωπο, κυρίως αν είσαι γυναίκα. Ούτε πατάς σταφύλια. Αυτά άστα για τον τρύγο. Ο χορός αυτός θέλει αέρα, θέλει αρχοντιά, θέλει εισπνοές. Αν είναι να τον τσαλαπατήσεις, άστο καλύτερα. Πάρτο σε καλαματιανό. Μην τον πάρεις σβάρνα. Δεν είναι θέμα διδασκαλίας. Είναι ζήτημα τέχνης. Της ψυχής πρωτίστως.
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com