* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
΄Ενα κόμμα έξι τοις εκατό. Αυτό είναι σήμερα το ποσοστό τηλεθέασης του κεντρικού δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ. Το επαναλαμβάνω λίγο διαφορετικά μήπως και το χωνέψω: Σε κάθε διακόσιους ανθρώπους μονάχα οι τρεις ενημερώνονται από τη δημόσια τηλεόραση. Σκεφτείτε δε ότι μιλάμε για μια μέση τιμή, για ένα νούμερο που έχει -έτσι κι αλλιώς- ποσοστό απόκλισης 3%. Όπερ σημαίνει πως κάποτε ανεβαίνει στο 4,5%. Και άλλοτε πέφτει στο 0%.
Υπάρχουν, με άλλα λόγια, μερικές στιγμές που το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν παρακολουθεί κανένας απολύτως Έλληνας, ούτε καν η μακιγιέζ που βάφει τον παρουσιαστή του, ούτε καν η μαμά του. Εάν βγαίνατε δηλαδή με έναν τηλεβόα στο μπαλκόνι του σπιτιού σας και ξεφουρνίζατε την προσωπική σας γνώμη σχετικά με τις διαβουλεύσεις με τους “θεσμούς”, την προεκλογική περίοδο στη Γαλλία ή την προεδρία Τραμπ, θα σας άκουγαν περισσότεροι συμπολίτες σας από όσοι ακούνε την ΕΡΤ.
Την ΕΡΤ. Που όταν έκλεισε, το καλοκαίρι του 2013, ανέβηκαν για χάρη της οι “αγανακτισμένοι” στα κεραμίδια, σκαρφάλωσαν οι βουλεύτριες -δικός τους νεολογισμός- της τότε αντιπολίτευσης στα κάγκελα, έφτασε να χαρακτηρίζεται ο αγώνας των εργαζομένων και των οπαδών της “νέο Πολυτεχνείο”.
Και όταν εξελέγη ο Σύριζα και τακίμιασε με τους ΑνΕλ για να σχηματίσει κυβέρνηση, την ξανάνοιξε εν χορδαίς και οργάνοις και τοποθέτησε στο τιμόνι της ένα δίδυμο-εγγύηση: Τον πολύπειρο περί τα ραδιοτηλεοπτικά κύριο Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος ήταν στο ίδιο ακριβώς πόστο και κατά την περίοδο 2010-2012 επί Πασόκ, ήξερε άρα από πρώτο χέρι -έχοντας το υπηρετήσει φιλότιμα- τί σήμαινε το “σάπιο σύστημα”, που ήρθε η “Πρώτη Φορά Αριστερά” για να σαρώσει. Και τον κύριο Διονύση Τσακνή, συνθέτη μεταξύ των άλλων του -αυτοβιογραφικό πλέον- τραγούδιου “Δημόσιος Φορέας”, από όπου και οι ακόλουθοι στίχοι: “… Εγώ είμαι το όνειρο που όλοι ζητάτε, μιάς χώρας μεγάλης κι ωραίας, με θέση ακλόνητη και μην το γελάτε, είμαι ένας δημόσιος φορέας!”
Με 1.6% τηλεθέαση, ούτε ο Ταγματάρχης ούτε ο Τσακνής έχουν πλέον την παραμικρή σημασία. Ακόμα και άμα τούς εκπαραθύρωνες, ποιός θα δεχόταν να πάρει τη θέση τους, που να μην προκαλούσε -με την ανακοίνωση τού ονόματός του- θυμηδία; Ποιός θα μπορούσε να ξαναδώσει κύρος σε ένα τόσο απαξιωμένο μέσο, που ακόμα και ο υπουργός του Σύριζα κύριος Νίκος Ξυδάκης το πέρασε προσφάτως γενεές δεκατέσσερις;
Άρα;
Άρα το δίλημμα για την κυβέρνηση, για τον πρωθυπουργό ακριβέστερα, είναι το εξής:
Ή την κλείνω τη ρημάδα την ΕΡΤ – που ούτε προπαγάνδα υπέρ μου δεν μπορεί να κάνει, φωνή ούσα βοώντος εν τη ερήμω, παρά μάς ρεζιλεύει στάνταρ μια φορά το χρόνο, στέλνοντας τραγούδι στη Γιουροβίζιον.
Ή την αφήνω να βιώνει λάθρα, λησμονημένη ει δυνατόν από θεούς κι ανθρώπους.
Η πρώτη επιλογή θα είχε την εντιμότητα της παραδοχής του λάθους. Της έμπρακτης ομολογίας ότι στον 21ο αιώνα, μια ραδιοτηλεόραση διαπνεόμενη από δημοσιοϋπαλληλική λογική, κατευθυνόμενη από την οποιαδήποτε κυβέρνηση, απλώς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Τι ενημερωτικό ή πολιτισμικό προϊόν να παραγάγεις όταν οι πολίτες πληροφορούνται ακαριαία σχεδόν ό,τι συμβαίνει από το διαδίκτυο; Και επιμορφώνται παντοιοτρόπως από την ίδια πηγή; Πώς να προσεγγίσεις ως ΕΡΤ το μεγάλο κοινό; Να εντάξεις στο πρόγραμμά σου κουτσομπολίστικες εκπομπές; Τηλεπαιχνίδια επιβίωσης σε εξωτικά νησιά; Εάν προσχωρήσεις όμως σε μια αγοραία λογική, παραιτήσου τουλάχιστον από το “χαράτσι” που επιβάλλεις σε όλους ανεξαιρέτως μέσω της ΔΕΗ.
(Η πλέον ενδιαφέρουσα πρόταση που είχε ακουστεί επί ημερών ΝΕΡΙΤ ήταν να συνδεθεί η δημόσια ραδιοτηλεόραση με τους πιό αξιόπιστους καλλιτεχνικούς θεσμούς της χώρας. Να μεταδίδει κατ’αποκλειστικότητα παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, της Λυρικής Σκηνής, του Φεστιβάλ Αθηνών. Να αξιοποιήσει το υπερπολύτιμο αρχείο της και τα μουσικά σύνολά της. Να γίνει μια πλατφόρμα πολιτισμού. Και να αρκεστεί στον ρόλο αυτό…)
Θα έκλεινε ποτέ ο κύριος Τσίπρας την ΕΡΤ; Γιατί; Για να τον πουν Σαμαρά; Για να βρεθεί στο στόχαστρο των συνδικαλιστών και των μπαχαλάκηδων; Για να αναγκαστεί να διαχειριστεί την απόλυση όσων ο ίδιος επαναπροσέλαβε; Δεν σφάξανε!
“Σιγά μη βάλω, μόνος μου κι άλλον μπελά στο κεφάλι μου!” θα σκέφτεται ασφαλώς. “Παράτα την την ΕΡΤ στην ησυχία της, να φυτοζωεί στα έγκατα της τηλεθέασης μα να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων της. Στο κάτω-κάτω, και οι υπάλληλοι οικογένειες έχουν. Δηλαδή ψήφους. Μάς παίρνει να τις χάσουμε, σήμερα ιδίως που φυλλοροούμε από παντού;”
Από αυτήν τη νοοτροπία διαπνέονται γενικά πλέον οι Συριζανέλ. Να μην απογοητεύσουν όσες κοινωνικές ομάδες τούς μένουν πιστές. Να μην διαταράξουν τις ισορροπίες. Να αφήσουν τον χρόνο να κυλήσει. Να απολαύσουν και να επωφεληθούν παντοιοτρόπως από την εξουσία που ασκούν. Και ύστερα;
Ύστερα έχει ο Θεός.-
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr