Αφού βρισκόμαστε σε προεκλογικό παρατεταμένο κλίμα πρέπει να κατανοήσουμε ίσως τα εξής. Ο Κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός ο φιλελευθερισμός κλπ κλπ κλπ, είναι πολύ καλές και πολύ όμορφες ιδέες. Όμως όλες μοιραία αντιμετωπίζουν ένα θεμελιώδες πρόβλημα στη βάση τους. Προϋποθέτουν πως η “φύση” του ανθρώπου είναι καλή, συμπονετική, ανθρωπιστική. Και αυτό τις καθιστά ουτοπικές και ανεμικές.
Στην πρακτική τους αποδείχθηκε σε πάμπολλες περιπτώσεις πως μετουσιώνονται σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στο οποίο η ανθρώπινη σκέψη είναι μάλλον απαγορευμένη, ή καλύτερα παραλυμένη, υπακούοντας στο ρόλο του ακολούθου της μόνης και δεσμευμένης τροχιάς που επιβάλλει το εκάστοτε καθεστώς. Και αυτός ο ρόλος του ακολούθου επιφέρει μοιραία παράλυση της σκέψης, διαμορφώνοντας ένα τοπίο ανθρωπιστικής και πνευματικής παρακμής. Η παράλυση επιφέρει την άγνοια, μια άγνοια που σημαίνει την απόσταση του “ψηφοφόρου” απ’ το αντικείμενο της ψηφοφορίας άρα της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είμαστε άνθρωποι των οποίων η ισορροπία και το κύρος οφείλεται σε απόψεις και ιδεολογίες που έχουμε υιοθετήσει και που δεν πηγάζουν από κάποιο εσωτερικό απόθεμα ανησυχιών. Αλλά είναι κυρίως ασπασμένες, υπό καθεστώς κοινωνικού πανικού, όπως ένας ναυαγός αρπάζεται από την πρώτη σανίδα που θα βρει μπροστά του. Μπορεί έτσι ο δημοκρατικός θεσμός να είναι αποτελεσματικός όταν το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης τελικά είναι η εξουσιοδοτημένη απόφαση του εκλογικού σώματος να μεταθέτει τις δικές του ευθύνες σ’ ένα πρόσωπο; Ένα πρόσωπο το οποίο το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι φρούδες υποσχέσεις για πιθανές “θεραπείες” οι οποίες αμέσως μετά αναιρούνται και στοιβάζονται στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας;
Αυτό στο οποίο βασίζονται όλες οι ιδεολογίες και τα καθεστώτα που τις εκφράζουν είναι πως ο άνθρωπος είναι ένας ανασφαλής άνθρωπος με μια τεράστια τρύπα φόβου, απ’ όπου μπορείς να τον ταΐσεις το οτιδήποτε. Και επειδή η ελπίδα είναι αυτό που σε κάνει να υπομένεις τα πάντα, παραμένοντας ναρκωμένος κάτω απ’ το καθεστώς της, κοιτώντας προς έναν φαντασματικό προορισμό παραμένεις ναρκωμένος σε κώμα, με την ενδοφλέβια δόση της ελπίδας. Ψηφίστε σκουπίστε, τελειώσατε!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr