Ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου είναι Αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Ε.Κ.Π.Α. (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) στον Tομέα της Συστηματικής Θεολογίας
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Πέμπτη 21 Αυγούστου στις 12 το μεσημέρι, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Του Θεού Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, ενώ η ταφή θα πραγματοποιηθεί στο Κοιμητήριο «Αναστάσεως του Κυρίου» στη Θέρμη.
– Η θεολογία που αληθεύει είναι μια διαρκής πάλη με το κενό, το κενό νοήματος στην καθημερινή ζωή, στο κενό του πολιτισμού, στο κενό της πολιτικής, στο κενό της ιστορίας, στο κενό της ύπαρξης.
– Η άβυσσος του μηδενός άλλοτε γεννά την αγωνία και τον τρόμο της ύπαρξης και άλλοτε δίνει υπόσταση στο πολύμορφο κακό ως υποχώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης στις απρόσωπες δυνάμεις της οικονομίας, της πολιτικής, της προηγμένης τεχνολογίας…
– Συχνά το κενό ταυτίζεται με το κακό που τραυματίζει ή και συντρίβει την ύπαρξή μας.
– Υπάρχει όμως και το κενό ως ευεργεσία που μπορεί η αίσθησή του από τον άνθρωπο να γίνεται αφορμή να επανασυγκροτήσει νέες σχέσεις με τον Θεό, τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους. – Το κενό μπορεί να γεμίσει από εντελώς νέα παρουσία.
– Άλλωστε, όλα για τους χριστιανούς ξεκίνησαν από ένα κενό μνημείο του τάφου που σήμανε την Ανάσταση.
– Το κενό υποχωρεί στην παρουσία της Αναστημένης ζωής, αφού προηγουμένως ο Χριστός είναι ο Θεός που “ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών”, από αγάπη, αυτός ο μανικός εραστής του ανθρώπου.
Η τελειότητα είναι το φτάσιμο στην αγάπη. Θέωση που δεν περνά από την αγάπη, δεν είναι η θέωση της Εκκλησίας του Χριστού. Ο άγιος ασκεί την ποιητική της αγάπης. Η αγάπη είναι η όντως ομορφιά, το κάλλος που σώζει, η δυνατότητα το κενό να γεμίσει από παρουσία.
– Συνήθως η εύκολη κριτική, ακόμη και κυρίως η θεολογική κριτική, επιζητεί την ασφάλεια και την αυτοδικαίωση, αγνοεί την ωραιότητα του κενού και μπορεί να γίνεται η αδιάβροχη κριτική των πάντων.
– Το κενό μεγαλώνει με την τοξικότητα που οι άνθρωποι δημιουργούμε, όταν βγάζουμε από τη ζωή μας την αγάπη που θέλει κόπους και θυσίες.
– Το κενό είναι πλέον σήμερα το κενό νοήματος του πολιτισμού μας που έχασε κάθε κέντρο αναφοράς στην προοπτική της αιωνιότητας και των εσχάτων και έγινε μια ασαφής και απροσδιόριστη αναζήτηση της διαρκούς αλλαγής και της ασαφούς αθανασίας.
– Σήμερα όσο ποτέ χρειαζόμαστε το σώμα για να υπάρξει ο άνθρωπος, ο κόσμος και ο πολιτισμός μας. Τι θα ήταν ο Χριστός δίχως σώμα; …
***
Θα συναντιόμασταν και πάλι στις αρχές του Σεπτέμβρη στον Θεσσαλικό Κάμπο όπου πάλι προφητικά για την Ανάσταση θα μίλαγες: «Τώρα πού ἡ “φύσις” λιγοστεύει. Σχόλια εἰσαγωγικά γιά τή συμβολή τῆς Χριστιανικῆς Θεολογίας στήν ἀντιστροφή τῆς βαναυσότητας καί τήν προσδοκία ἀνάστασης (ἐπαναπατρισμοῦ) τῆς εὐθύνης»!
Αιωνία σου η μνήμη!
