Τις προάλλες ένα από τα προσκυνημένα άτομα σε αφεντάδες και εξουσιαστές πόζαρε γελαστά και χαρούμενα με διαδικτυακή φίλη – την οποία έπαψα να ακολουθώ – με περίφημη λεζάντα αγάπης και αλληλοεκτίμησης. Αυτό το προσκυνημένο άτομο, λοιπόν, με αφορμή ένα υποστηρικτικό άρθρο στον τότε Δήμαρχο Ρόδου, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ή να θυμηθείτε εδώ, μου είχε φωνάζει στον δρόμο και από μακρυά “Δαβιλά …. γράφεις μα@@@@@@”. Του απάντησα επίσης φωναχτά ότι βρίσκεται σε ύπνο βαθύ μη σχολιάζοντας την αγένεια και την απρέπειά του και έκτοτε τον τοποθέτησα όπου τσουβαλιάζω τα άχρηστα. Ήταν η περίοδος που άρχισε ο πόλεμος εναντίον μου πια στοχευμένα και οργανωμένα. Η Δαβιλά στήριζε Χατζηδιάκο, δεν ήταν διαχειρίσιμη, δεν θα προσκυνούσε, άρα… ό,τι δεν ελέγχεται, εκτελείται. Ήταν Δεκέμβριος του 2016. Έκτοτε, η πορεία όλων μας γνωστή και ο θάνατος του πρώην Δημάρχου μη αναστρέψιμος. Και τόσο θλιβερός.
Δεν περνά ημέρα που να μην σκεφτώ την απώλεια του Φώτη Χατζηδιάκου. Σαν να έχει χάσει το νησί το φως του, σαν να μην ανατέλλει ο ήλιος τόσο λαμπερός, σαν να πορεύεται ακυβέρνητο. Η ζωή συνεχίζεται αλλά δεν είναι ίδια. Μετέφερα τα εκλογικά μου δικαιώματα στην πατρίδα μου, δεν θέλω να συμμετέχω ως πολίτης σε καμία δράση, εκδήλωση του νησιού, δεν το έχω ανάγκη, δεν μου λείπει, δεν το επιθυμώ. Στην παραγματικότητα, το αποστρέφομαι προς χαρά και αγαλλίασιν πολλών που ύπηρξαν φθονεροί και πολέμιοι μου. Ό,τι συγκλονιστικό ίσως συμβεί στο νησάκι, μπορώ να το απολαύσω σε άλλες πόλεις. Στην πραγματικότητα, προτιμώ να είμαι αθόρυβη και αόρατη όταν το επισκέπτομαι. Όσους θέλω να δω, τους βλέπω και τους χαίρομαι. Αυτούς που εκτιμώ και αγαπώ, δεν τους στερούμαι. Τους απολαμβάνω. Άλλωστε έχω τόσο πολύ εκθέσει εαυτόν κατά το παρελθόν σε εκδηλώσεις, εκθέσεις, γεγονότα του νησιού που μπούχτισα και από αυτές. Πόσω μάλλον όταν ο φωτεινότερος πομπός όλων των εκδηλώσεων και ποιοτικών διοργανώσεων είναι απών. Και σβήνω κόσμο από το φβ όταν ακολουθώντας τους μολύνουν την αισθητική μου με αυτά που γράφουν και δείχνουν.
Η αίσθηση που έχω είναι ότι το φευγιό του Φώτη Χατζηδιάκου απέδωσε την δικαιοσύνη που του έπρεπε έστω μετά θάνατον. Άπαντες εκτίμησαν και ομολόγησαν, καθυστερημένα πολύ, την αξία του, την προσφορά του, την δοτικότητα, την ευφυΐα του, την ευελιξία, την απλότητα, την καλοσύνη, την αρχοντιά, την πνευματικότητα, την ευλυγισία σκέψεως, την ακεραιότητα που είχε. Νοιώθω, επίσης, ότι από εκεί που είναι καθορίζει εξελίξεις, τακτοποιεί εκκρεμότητες, φροντίζει όσους αγάπησε και αγαπά, στέκεται φύλακας – άγγελος σε όσους τον εκτίμησαν. Προστατεύει την Αγάπη του και τον Στέργο του, την κυρία Μαρία και την κυρία Κική, την μητέρα και την αγαπημένη του θεία που τον μεγάλωσαν με αξίες και ηθικές αρχές, τον Γιώργο, την Κατερίνα, τους αγαπημένους του από Ρόδο και Κρήτη. Τον φθόνησαν, τον ζήλεψαν, τον πολέμησαν ακόμη και οι συνοδοιπόροι του πολιτικά και παραταξιακά, μα όλοι γνωρίζουν ότι Φώτης Χατζηδιάκος δεν ξαναγεννιέται, δεν επαναλαμβάνεται η ποιότητά του, είναι αναντικατάστατη η παρουσία του. Και μόνο σκεπτόμενη ότι ο άνθρωπος που αγάπησε τόσο πολύ το νησί του και τον τόπο του, που προσέφερε ακόμη και την υγεία του σε αυτό και τους ανθρώπους του νησιού, αδικήθηκε τόσο κατάφωρα και σήμερα δεν περπατά ανάμεσά μας, με κάνουν να αποστρέφομαι κάθε κοινωνική εκδήλωση μα και τον ίδιο τον τόπο.
Εν τούτοις, αποδίδονται τιμές εις μνήμην Φωτίου Σ.Χατζηδιάκου και πολύ καλώς κάνουν. Μόνο που αυτές δεν αρκούν. Όσοι τον αδικήσαν και τον πολέμησαν – και γνωρίζουν καλά ποιες και ποιοι είναι – πρέπει να ζητούν συγχώρεση γονυπετείς καθημερινά στο μνήμα του Δημάρχου Χατζηδιάκου πρώτα από τον Θεό και μετά από τον ίδιο. Γιατί όταν χάνεται το φως και σβήνει το φεγγάρι, η σκοτεινιά και η κατρακύλα είναι ανεξέλεγκτες, αν το τιμόνι δεν αναλάβει κάποιος τό ίδιο ικανός, καλλιεργημένος, οραματιστής, ηθικός άνθρωπος και πολιτικός.
Τρίμηνο μνημόσυνο στον Φώτη; Το ελάχιστο για τον σπουδαιότερο Ρόδιο πολιτικό της επικράτειας.
Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά,
19 Φεβρουαρίου 2024