Είναι διάφοροι φίλοι από παλιά, που όταν με συναντούν μετά από μεγάλο διάστημα, έπειτα από «τι γίνεσαι», «πως τα περνάς» κ.λπ, συνδυάζουν την παρουσία μου με την κάπως… μαζοχιστική μου ποδοσφαιρική προτίμηση, για να ρωτήσουν με γνήσιο ενδιαφέρον (και όχι από περιπαικτική διάθεση):
«Βρε αδελφέ, τι γίνεται εκείνος ο Εθνικός; Υπάρχει, πού βρίσκεται;»
Το ακούω και με πιάνει το παράπονο. Σκέφτομαι να τους ζητήσω να αποταθούν στον δήμαρχο Μώραλη (μια κα η στρατιά των προηγουμένων αρχόντων του Πειραιά όπως ο Σωκράτης Κόκκαλης ή και διάφοροι πειραιώτες βουλευτές με επικεφαλής τον –Πειραιώτη- πρωθυπουργό Σημίτη, έφτυσαν για τα καλά το ιστορικό σωματείο) και να τον ρωτήσουν σχετικά με την τύχη του Εθνικού…
‘Οσο για τους ανενημέρωτους αντικειμενικούς φίλους των σπορ (που δεν έχουν «προσβληθεί» από το… κλέος του πρωταθλητή «Θρύλου», ή δεν τους έχουν θαμπώσει τα φράγκα του ηγέτη του, θα αναφέρω μόνο δύο πρόσφατα στοιχεία, έτσι για να καταγραφούν…
Η σπουδαιότερη ομάδα υδατοσφαίρισης που ανέδειξε αυτή η χώρα, δηλαδή ο Εθνικός, βρίσκεται στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος, σαφέστατα καταδικασμένος. ‘Οσο για το ποδόσφαιρο; Χθες έσκασε η είδηση ότι η διοίκηση (πρόκειται για παλαιά μέλη παραγόντων, οι οποίοι δύσκολα θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει το ρήμα «παράγω») απομάκρυνε τον προπονητή Μουράτ Σεροπιάν, λόγω –προσέξτε την διατύπωση- «διαφοράς στην φιλοσοφία τους».
Τώρα, τι είδους «φιλοσοφία» μπορεί να υπάρχει σε ένα διαλυμένο σωματείο, εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, δεν είναι παρά σταυρόλεξο για πολύ ΛΙΓΟΥΣ.
