* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών
Είναι απολύτως εύλογο το γεγονός ότι αντίθετα με τις δυνάμεις της συντήρησης ,που βρίσκουν πάντα τον τρόπο να συστρατευθούν ενάντια σε ό,τι φαίνεται να τις απειλεί,οι δυνάμεις που εκφράζουν μία ριζική μεταρρυθμιστική βούληση είναι δύσκολο να ευθυγραμμίζονται σε μία ενιαία πολιτική γραμμή.
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Ο αόρατος Λεβιάθαν
Μέσα σ’ένα τοπίο αταξίας, ανισορροπίας και ασυνέχειας μη-ελέγξιμο,το οποίο προκάλεσε η Πανδημία, προκύπτουν αυτοπαθή ρίσκα και ετεροπαθείς κίνδυνοι, οι οποίοι προφανώς δεν είναι δίκαια και ισότιμα κατανεμημένοι και προφανέστατα σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικό πλαίσιο[χρόνου και χώρου]. Το ρίσκο το αναλαμβάνουμε ενώ τον κίνδυνο τον υφιστάμεθα αλλά η υποκειμενική αίσθηση του επερχόμενου ‘κακού’ μοιάζει να είναι κοινή.
Στην περίπτωση της διαχείρισης του Κορονοϊού,πέραν της υφέρπουσας κρίσης προοπτικής μιας κοινωνίας για την Επόμενη Μέρα αλλά και της μονοαξιακής προσέγγισης των εννόμων αγαθών και των δικαιωμάτων,τίθενται κι άλλα ευρύτερα ερωτήματα.
-πρόκειται για μία εφάπαξ κρίση, για μία κυκλική κρίση ή για μία μόνιμη κάθετη επιδημία, όπου η επ’αόριστον ανασφάλεια καθιστά αφόρητη την καθημερινότητα;
-πώς περνάει ‘αναίμακτα’ μία κοινωνία από το μακροεπίπεδο της καλής διαβίωσης στο μικροεπίπεδο της εν κινδύνω επιβίωσης;
-αναμένεται αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων προς το ‘αποστασιοποιημένο’ ή μήπως και αλλαγή τρόπου και φιλοσοφίας ζωής;
-το ηλικιακό κριτήριο, ως ατόμων με αυξημένο κίνδυνο θυματοποίησης,θα δημιουργήσει μία νέα κοινωνική κλίμακα αποκλεισμών;
-οι απαθείς μη-κινδυνεύοντες συμπεριφέρονται προς τις ευπαθείς κινδυνεύουσες ομάδες όπως πριν η ένεση ηθικής μήπως πρέπει να προηγείται του ενέσιμου εμβολίου;
Επειδή από τον Ψυχρό/Θερμό πόλεμο και τον Πυρηνικό/Ψυχολογικό πόλεμο έχουμε φτάσει σ’ένα Βιολογικο-ιατρικο-υγειονομικό πόλεμο το Κράτος[Θείας Πρόνοιας;] αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να μην αφήσουν να δημιουργηθεί the day after μία σκιώδης κοινωνία φόβου.
Όσον αφορά στην Αριστερά πρέπει η ηγεσία της, αλλά και κάθε μέλος, να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επαναφορά των πραγμάτων στην προ-ιϊκή ‘ομαλότητα’ και ότι είναι πολύ πιθανό να ξεπεταχθούν μορφώματα που θα χρησιμοποιήσουν μία λαϊκιστική σωτηρολογία για να δώσουν μία ψευδή αυτοπεποίθηση στους ταπεινωμένους ή γονατισμένους, από έναν Ιό, πρώην ελληνόμαγκες.
Πρέπει συνεπώς ν’ αλλάξουν η ρητορική, οι ιδεοληπτικές αναφορές, οι μαξιμαλισμοί, οι συμψηφισμοί, το στυλ[παντογνωσίας!] και βέβαια τα πρόσωπα, αν θέλει η Αριστερά να την ακούσει η νέα τάξη ανθρώπων που δεν χαιρετάνε, ούτε εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.
Το Χάος γεννάει νέους νόμους συντήρησης και οι φοβισμένοι συσπειρώνονται γύρω από την εκάστοτε [πειστική ακόμα και πιεστική] εξουσία κι όχι γύρω από τους μελλοντολόγους ευτυχίας και τους γεφυροποιούς ανατροπής.
Και ο νοών, νοείτω…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο Ανοιχτό Παράθυρο.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr