Ποτέ δεν μου άρεσε να αυτοπροσδιορίζομαι ως «καλλιτέχνης»· ίσως επειδή έχω γνωρίσει πολλούς εργάτες τής τέχνης που το έργο τους δεν είναι ούτε ωραίο, ούτε όμορφο, ούτε καλό ―με τα φορτία που έχουν αυτές οι λέξεις στην καθημερινή μας γλώσσα― και επειδή έχω γνωρίσει ανθρώπους που το έργο τους δείχνει όμορφο, καλό κι ωραίο αλλά δεν είναι καλλιτέχνες ― σύμφωνα πάλι με την πιο διαδεδομένη αντίληψη τού όρου «καλλιτέχνης».
Και τώρα, που βλέπω στο διαδίκτυο αυτό το σύνθημα στα αγγλικά «Να στηρίξουμε τους εργάτες τής τέχνης», ένα σύγκρυο κι ανατριχίλα με πιάνει με τον κανιβαλισμό που διαχέεται στα ΜΜΕ και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ανάμεσα σε «καλλιτέχνες», Καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες.
Βλέπω και τον φθόνο και τη ζήλεια και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και την γκρίνια και το «δώσε κι εμένα, μπάρμπα» και το «γιατί αυτός/αυτή» και κάτι άλλα ακατονόμαστα για αρκούδες και πουλημένους και ξεπουλημένες και κραγμένους και κραγμένες!
Μυρίζω καμμένη σάρκα, ακούω τριγμούς οδόντων, νιώθω νύχια έτοιμα να χαρακώσουν την όψη τού άλλου, με τρομάζει το ξεχείλισμα τής έχθρας.
Και μου ‘ρχεται να κραυγάσω: «Μη με μπουκώνετε με άλλη τέτοια τέχνη! Έχω γκώσει!».
Ίσως όλο αυτό να είναι και μια επιβεβαίωση της άρνησής μου να δεχτώ τον όρο καλλιτέχνης ως αυτοπροσδιοριστικό τής δουλειάς μου, της εργασίας μου και της σύνολης στόχευσής μου.
Ίσως να φταίει και το ότι για μένα η τέχνη δεν είναι προνόμιο αλλά ένας τρόπος να σκύβεις στοχαστικά το κεφάλι μπροστά στο μέγα και καθημερινό θαύμα τής ζωής.
5 Μαΐου 2020
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
