Την αγαπούσε αυτή την ενόχληση! Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Ήταν ένας γλυκός κόμπος, χωρίς πόνο, χωρίς κανένα δυσάρεστο συναίσθημα… Κι ύστερα αυτό το τρέμουλο στα πόδια; Αυτό κι αν το αγαπούσε. Γιατί ήξερε ότι το αμέσως επόμενο βήμα είναι το φτερούγισμα στο στήθος, που θολώνει το μυαλό!
Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφίζεται από το πουθενά στα χείλη. Το πρόσωπο ξαφνικά αλλάζει. Λάμπει! Ναι, λάμπει! Φωτίζεται όλος του ο κόσμος.
Τίποτα δεν έχει τη δύναμη να χαλάσει αυτή τη στιγμή. Είναι δική του και όσο κρατάει αυτό το όνειρο θέλει απλά να το φωνάξει σε όλο τον κόσμο. Η λάμψη του είναι αρκετή! Και όσο περνάει η ώρα και το σφίξιμο στο στομάχι δυναμώνει, το τρέμουλο στα πόδια πλέον γίνεται ενοχλητικό, τόσο πιο πολύ θέλει να το φωνάξει.
Μα δεν χρειάζεται. Του είναι αρκετό που έχει απέναντι του αυτά τα μάτια. Που πριν καλά καλά γίνουν εικόνα στο μυαλό, σκίρτημα στο στήθος, έχουν κερδίσει μια θέση στην καρδιά του…
