Τα καλοκαίρια έχουν γίνει ανυπόφορα; Μάλλον για αρκετούς αν όχι για πολλούς ή όλους. Ζούμε θεαματικές αλλαγές του περιβάλλοντος και ακόμη Τραμπικές νοοτροπίες επιμένουν ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή. Κοπάδια ψαριών μετακινούνται σε θαλάσσιες περιοχές που δεν ήταν ο φυσικός τους βιότοπος με την μορφή τεράτων – λ.χ. λαγόψαρα – ενώ οι Ανταρκτική λιώνει ξανά και ξανά ευνοώντας τα σχέδια των επενδυτών και των μεγάλων κρατών που γνωρίζουν ότι το υπέδαφος των πόλων είναι πλούσιο σε ορυκτό πλούτο. Ευνοείται, επομένως, το λιώσιμο των πάγων καθώς τα παγοθραυστικά είναι απέιρως περισσότερο κοστοβόρα. Τον πλούτο των πόλων διεκδικούν όχι μόνο οι παραπλήσιες χώρες της περιοχής αλλά και χώρες της ασιατικής ηπείρου, λέγοντας το αμίμητο “γιατί όχι κι εμείς;”. Άρα η κλιματική αλλαγή ίσως δεν είναι και τόσο μεγάλη προτεραιότητα, όπως θέλουν να λένε, δεδομένου ότι το “πολλά τα λεφτά, Άρη” ισχύει παντού. Κάπως έτσι το έγραφε και ο Έριχ Φρομ στο βιβλίο του “Το Δίκαιο της Πυγμής”
Αυτό το δίκαιο της πυγμής ταιριάζει παντού, Σε κοινωνίες μικρές και μεγάλες, σε νησιά, σε χωρία, σε κοσμοπολίτικές πόλεις, σε οικογένειες, σε σχέσεις, σε επαγγελματικές συνεργασίες. λίγες είναι οι επιχειρήσεις – και οι διαπροσωπικές σχέσεις – που στηρίζονται στην αλληλοεκτίμηση και τον αλληλοσεβασμό. Διότι αγάπες δεν υπάρχουν εκεί που λείπει ο σεβασμός. Προηγείται ο σεβασμός και ακολουθεί η αγάπη.
Επομένως, η μεγίστη αρετή στον άνθρωπο είναι ο σεβασμός, και δή ο αυτοσεβασμός. ούτε η καλοσύνη, ούτε η αλληλεγγύη. Αυτοσεβασμός. Δίνουμε εξετάσεις για την απόκτησή του κάθε στιγμή της ζωής μας. Και νικάμε κάθε στιγμή τον φτηνό και κακό μας εαυτό. Κοιτάμε τριγύρω και απογοητευόμαστε. Άνθρωποι που εκτιμούσαμε ή και θαυμάζαμε μετατρέπονται σε ενεργούμενες φιγούρες των αθλίων. Για ποιούς λόγους; Κυρίως ευφάνταστους! Αυτό που ο μπαμπάς μου έλεγε “φαντασμένος”. Τους παρομοιάζω με τους ιθαγενείς που οι αρχηγοί τους φορούν τεράστια φτερά στα κεφάλια για να ξεχωρίσουν. Είναι για γέλια! Έχουν πλάκα. Όταν μάλιστα τους παρατηρείς χωρίς να σε αντιλαμβάνονται.
Το νησάκι κάηκε. Η Ελλάδα κάηκε. Λυπάμαι τόσο πολύ για τα ζώα που απανθρακώθηκαν και για τα δέντρα που προδόθηκαν από το ανθρώπινο είδος. Ποιος φταίει; Ποιος το ξέρει; Και όποιος γνωρίζει δεν μιλά, αυτή κατάντησε να είναι η δημοκρατία της Ελλάδας. Όταν μαθευτούν οι αλήθειες της ιστορικής εποχής που ζούμε πιθανότατα τα απόγονοί μας να μουντζώνουν με χέρια και με πόδια. Διότι μια κοινωνία που επαναλαμβάνει τα λάθη της είναι μια σκάρτη, φθαρμένη κοινωνία, πολίτες, εκλεγμένοι και τοποθετημένοι, όλοι σκάρτοι ή τόσοι όσοι χρειάζεται για να διατηρηθεί η σαπίλα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει ότι ζούμε σε σκάρτους καιρούς, κοιμάται και όρθιος και ξαπλωτός.
Ο φασισμός και ο νεοναζισμός είναι ξανά επισήμως εδώ. Γιατί ποτέ δεν έλειψε. Τα έγραφαν ο Πανούσης και ο Στεφανίδης πολύ έντονα ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τους ακροδεξιούς στην Ελλάδα. Και να τοι, τσούπ με έδρες και στο ελληνικό κοινοβούλιο. Τελικά όσο παρατηρεί κάποιος τόσο περισσότερα γνωρίζει. Μόνο η Ευρωβουλή μπορεί να αλλάξει τον ρου των γεγονότων. Στο Σύνταγμα της Αθήνας κάποιοι παίζουν πεντόβολα ή το παιχνίδι των επενδυτών. Κοινώς, παρ’τ’αυγό και κούρευτο. Και κάτι από τον Mάνο, αληθινό και ρεαλιστικό που αποδεικνύει γιατί οι πολιτικοί πάντα θα υστερούν:
Εγκρίθηκε το 16ώρο εργασίας, για όποιον το επιθυμεί. Τι σημαίνει; Ό,τι ο πολίτης θα σκέπτεται λιγότερο και θα απολαμβάνει ακόμη πιο λίγο. Τρελό; Ναι, αλλά λίγοι το αντιλαμβάνονται, εκτός από τους συνδικαλιστές για λόγους ιδεολογικούς. Στην πραγματικότητα, είναι μια νόμιμη δουλεία.
Στην εκπληκτικότερη σειρά όλων των εποχών της ελληνικής και δη κρατικής τηλεόρασης, “Τα καλύτερά μας χρόνια” στον πρώτο κύκλο επεισόδιο 27 “Μπουμπουλίνας 18”, περιγράφεται ό,τι ζήσαμε και ζούμε δυστυχώς και σήμερα. Λογοκρισία, αδικία, φόβος και το “άκου, κοίτα, μην μιλάς” που επαναλάμβανε ο Στέλιος Αντωνόπουλος στον γιο του Αντωνη που μπερδευόταν με τα συνδικαλιστικά, τα αντιχουντικά και την δικαιοσύνη. Ο Γιάννης Μπέζος στην συνέντευξη που έδωσε στο Στουντιο 4 της ΕΡΤ 1, ομολόγησε την συγκλονιστική αλήθεια: “μας καταδιώκει η επταετία της χούντας, διότι τότε διαμορφώθηκε μια πολύ κακή αισθητική που ακόμα μας ακολουθεί”. Επιβλήθηκε μια δήθεν παιδεία κατ’αρχάς από το γυαλί, την τηλεόραση, που είχε και την ΥΕΝΕΔ το τηλεοπτικό στρατιωτικο κανάλι, και όλες οι φιοριτούρες παρέλασαν και διαμόρφωσαν τρόπο επιβολής της εξουσίας. Και ο καλός μου φίλος ο Γιάννης Σιδέρης έγραφε τις προάλλες : “Κάποτε ο τότε δημοσιογράφος, Θοδωρής Ρουσόπουλος, είχε ρωτήσει τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί δε διέγραψε ένα στέλεχος που είχε με δηλώσεις του τοποθετηθεί κόντρα στην πολιτική της κυβέρνησής του. Και ο Αντρέας απάντησε: «Γιατί μας έχει αποδιοργανώσει το γυαλί κύριε Ρουσόπουλε». Και χαριτολογώντας συνέχισε: «Εάν δεν υπήρχε το γυαλί μέχρι και εσάς θα αποκεφάλιζα». Το «γυαλί», η τηλεόραση είναι η πλέον εύκολη επικοινωνιακή πολιτική των πολιτικών και δη των υπουργών, πέραν της τελευταίας δεκαετίας. Βγαίνουν και κάνουν ανακοινώσεις ενώπιον πολλαπλασίου κοινού, και σε παρουσιαστές που όσο καλοί δημοσιογράφοι και να είναι, επειδή ασχολούνται με τα «πρωτοσέλιδα» της πολιτικής, δεν έχουν την ειδική γνώση εκάστου θέματος του αντίστοιχου υπουργείου, που έχουν οι διαπιστευμένοι στα υπουργεία ρεπόρτερ.”
Συνεπώς, μαθαίνουμε ό,τι θέλουν να μάθουμε. Είναι τακτική. Και την καταπίνουμε οι πολίτες αμάσητη. Γι’αυτό και δεν παρακολουθώ ποτέ ειδήσεις. Προτιμώ ανενημέρωτη αντί προπαγανδιστικά παρα-πληροφορημένη.
Πολλοί οι ξαφνικοί θάνατοι στον κόσμο. Νέοι, ώριμοι φεύγουν ξαφνικά σαν να σβήνει η φωτιά του σπίρτου από το αεράκι. Η σκέψη υποβόσκει και ακούγεται στις παρέες “μήπως φταίνε τα εμβόλια;” και ακολουθεί η αυτόματη απάντηση “και να φταίνε, δεν θα το πουν”. Απαντώ: ό,τι καταστρέφουμε οι άνθρωποι, μπορεί να το διορθώσει ο Θεός.
Γιατί τόσος θόρυβος για ξαπλώστρες και πετσέτες; Αφού υπάρχει και η πτυσσόμενη καρέκλα! Πρακτική, οικονομική, εύκολα αποθηκευσιμη στο πορτ-μπαγκαζ του αυτοκινήτου με μια ωραία πολύχρωμη πετσετούλας απολαμβάνεις την παραλία και την θάλασσα όπου θέλεις!!! Κάτω από πέυκα, κάτω από την ομπρέλα σου, που επίσης αποθηκεύεται εύκολα και γλιτώνεις από τα 20εύρα και τα 50εύρα των οργανωμένων παραλιών. Οικονομία και πρωτοτυπία!
Και μετα το κίνημα της καρέκλας γιατί όχι και στο κίνημα των κινητών με τα κουμπιά, αυτά τα “προπολεμικά”, χωρίς ιντερνετ, χωρίς παιχνίδια, χωρίς σόσιαλ μίντια. απλά και ταπεινά κινητά τηλέφωνα. Το κέρδος; Η επαφή με τους άλλους κια με τον εαυτο μας.
Αντί επιλόγου, επιλέγω μια εικόνα. Γιατί οι παλαιοί τα είπαν όλα, τελικά!
Καλή Παναγιά, εκλεκτοί μου, υγεία, γέλια και χαρές!
Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά
8 Αυγούστου 2023