Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ
Δεν μπορώ να κατηγορήσω μια κοινωνία τόσο φοβισμένη, παραιτημένη και κατατονική όπως η ελληνική επειδή δεν αντέχει να ονειρεύεται την επανάσταση. Ή που δεν διακατέχεται όχι από τον τρόμο της ιστορίας – αυτό θα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο και θα άρμοζε σε λαούς με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση – αλλά ούτε καν από τον απλό, τον ενστικτώδη φόβο της επιβίωσης αύριο. Αφού ζούμε κυριολεκτικά και συμβολικά για το σήμερα. Αποκλειστικά. Και που δεν βλέπουμε πως και ο τόπος και ο πλανήτης παρακμάζουν με δραματικούς ρυθμούς. Που είμαστε, τέλος, έτοιμοι να πιστέψουμε τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια όλων αυτών που επί δεκαετίες τώρα μας εξαπατούν και μας εκμεταλλεύονται μεθοδικά. Ενός πολιτικού προσωπικού όλο και πιο αναξιόπιστου, αφερέγγυου κι αγράμματου, του οποίου το βασικό επιχείρημα είναι πως αποτελεί “το μη χείρον βέλτιστον”.
Αυτό για το οποίο κατηγορώ την κοινωνία μας είναι ότι δεν ονειρεύεται, έστω, μια στοιχειώδη ανατροπή, μία κάποια αντίδραση, μια ανατροπή της πεπατημένης. Το να ρίξει, επιτέλους, ένα βότσαλο στη λίμνη, μήπως και ταρακουνηθεί λίγο το τέλμα. Και που θεωρεί περίπου νομοτελειακό να κυβερνηθεί είτε από τον Μητσοτάκη, είτε από τον Τσίπρα, είτε από τον διευθύνων (sic) σύμβουλο του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη.
Χωρίς να αντιλαμβάνεται – ή, μήπως όχι;- την γελοιότητα που εκπροσωπούν αυτά τα μεγέθη. Και που πιστεύει πως είναι, σχεδόν, θέλημα Θεού να κυβερνιέται είτε από τη Μενδώνη, είτε από την Ξινό – γιαννακό – πώς τη λένε, είτε από την Κεραμέως είτε από την Τζάκρη. Για να αναφέρω μόνο γυναίκες χάριν της politically correct ποσόστωσης. Γνωρίζω βέβαια πως τα ανακλαστικά αυτής της κοινωνίας είναι βαθύτατα συντηρητικά – ό,τι κι αν δηλώνει – και πως η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ασχέτως κονκάρδας, είναι δεξιόστροφη, βαρετά μικροαστική, με το βασικό της κριτήριο το μη ρίσκο και την μη μεταβολή. Έτσι λοιπόν είναι πολύ πιθανό, ή καλύτερα είναι σχεδόν βέβαιο, ότι ο Κωστάκης Αχ. Καραμανλής θα επανεκλεγεί πανηγυρικά στην εκλογική του περιφέρεια – φέουδο όπως εξάλλου και ο Κώστας Μπακογιάννης στον κληρονομικό δήμο της Αθήνας παρά την προκλητική τους υστέρηση. Αφού στη συνείδηση των ψηφοφόρων αυτός ο οικογενειακός κοινοβουλευτισμός είναι κάτι σαν πεπρωμένο και αποτελεί, στα 2023 (!), το ιδανικό πολίτευμα. Είναι δυνατόν, σού λένε, να μην υπάρχει ένας Καραμανλής – έστω και γιαλαντζή –
ή ένας Παπανδρέου στην επόμενη Βουλή; Τα ύστερα του κόσμου! Άρα με μία τέτοια νοοτροπία και τις ανάλογες επιλογές οι επικείμενες εκλογές μοιάζουν εκ προοιμίου υπονομευμένες και το μέλλον του τόπου φαλκιδευμένο στο διηνεκές. Ένα “μη μέλλον” που υποτροπιάζει.
Οφείλουμε, εν τέλει, οι διανοούμενοι να είμαστε με τους κυβερνώντες ή με τους κυβερνώμενους; Ιδίως όταν η δικαιοσύνη και η απονομή της στον τόπο μας συνιστούν τη μεγαλύτερη αδικία;
Από την άλλη, η εποχή του ενός, του παρακλήτου και του σωτήρα παρήλθε οριστικά. Όπως και η κοινοβουλευτικά συγκεκαλυμμένη δικτατορία του υπερπρωθυπουργού. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι επίδοξοι πρωθυπουργοί, τόσο το καλύτερο για τον τόπο. Η εποχή μας απαιτεί υπέρβαση και σύνθεση κι όχι μονοκομματικά καθεστώτα που συσκοτίζουν ή παρεμποδίζουν τον έλεγχο, τη διαφάνεια και την αξιοκρατία υπέρ ενός στενού κομματισμού. Την αξιοκρατία των ημετέρων και την μετριοκρατία παντού. Η κρίση στη δικαιοσύνη, η διαφθορά στην αστυνομία, η καταβαράθρωση του συστήματος υγείας, τα ήξεις αφήξεις στην παιδεία, η σοβούσα κοινωνική αναταραχή το καταμαρτυρούν.
Φοβάμαι ότι η νυν ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας υπέσκαψε μεθοδικά και εντός μιας τετραετίας τους πιο ευαίσθητους θεσμούς του πολιτεύματος. Με στοχευμένο τρόπο και βολικά εργαλεία τους συνταγματολόγους υπηρεσίας. Το να δρομολογηθεί λοιπόν η αλλαγή ηγεσίας και στα δύο κόμματα εξουσίας, θα ήταν σωτηρία για τον τόπο. Η ταυτόχρονη αποδοκιμασία και του Μητσοτάκη και του Τσίπρα ούτε τόσο αφελής, ούτε εξωπραγματική, ούτε και τόσο απολιτίκ αποδεικνύεται τελικά.
Σκεφτείτε ας πούμε μια κυβέρνηση συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία και πρωθυπουργό π.χ τον Νίκο Δένδια. Θα ήταν αυτό μία θετική εξέλιξη και για τη δημοκρατία και για την πατρίδα ή μήπως όχι; Μπορούμε ή όχι οι πολίτες να αμφισβητήσουμε ή και να δυναμιτίσουμε το άνωθεν προγραμματισμένο σκηνικό; Να παρέμβουμε σ’ εκείνο το μέλλον που μοιάζει αναπόδραστο;
ΥΓ. Βλέπω μελαγχολώντας τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του της Παιδείας και του Πολιτισμού. Άπαντες πλήρως απροσδιόνυσοι! Ανησυχητικά λυπηρό. Για αυτό…παιδεία και τέχνη, τέχνη και παιδεία. Η μόνη λύση για το μέλλον του τόπου. Πέραν των επιδερμικών εορτασμών, των δεκάρικων της εξέδρας το 2021, των κούφων πανηγύρεων και του πολιτισμού των κολλητών ή της παιδείας των τεχνοκρατών.