– Για να έχεις τη δύναμη να ξαναγυρνάς στην πλατεία των παιδικών μας χρόνων, πρέπει να έχεις μεγάλα μπαλάκια φίλε. Εγώ αγριεύω. Κι αν ο δρόμος μου υποχρεωτικά μου το επιβάλει γιατί δεν γίνεται αλλιώς, είμαι ικανός ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα να κάνω κύκλο προκειμένου να την αποφεύγω. Ειδικά όταν οι μνήμες μου σκάφτουν σε εποχές όπου ξαπλώναμε στρωματσάδα στο γρασίδι με τις κιθάρες μας, τα γέλια μας, τους έρωτές μας, τα ξενύχτια μας, αλλά και την συμπαράσταση που είχες έτσι και σκόνταφτες κάπου και πετάγονταν αίφνης από πάνω σου είκοσι χέρια για να σε σηκώσουν και να σε ρωτήσουν «Είσαι καλά;», «Χτύπησες κάπου;», «Όλα εντάξει;». Τώρα βλέπεις… Τώρα βλέπεις να την έχουν καταλάβει άστεγοι και εξαθλιωμένοι από κάθε μεριά του πλανήτη. Ένα κουβάρι όλοι αδερφέ μου. Και…, σαν να μη τους έφτανε η μαύρη μοίρα τους, έρχονται κι αυτοί οι υποψήφιοι και στήνουν τα προεκλογικά τους κιόσκια, ταράζοντας τις σιωπές τους.
– Αυτά που σκέφτεσαι, ξέχασέ τα…
– Εσύ μπορείς; Το αντέχεις δηλαδή;
– Και βέβαια μπορώ. Μη μιλάς, και προχωράμε…
– Εγώ κιότεψα φίλε. Προχωρώ σέρνοντας τα πόδια μου, αλλά δεν το αντέχω άλλο…
Κουβέντες…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr