Τον Δούρειο Ίππο δεν τον φοβάμαι επειδή τον έφτιαξα και εγώ.
Πάντα μου άρεσαν οι κατασκευές από ξύλο.
Μάζευα για χρόνια ξύλα από παλιά πλοία, από κλαδέματα, από καμμένα δάση, από παλιά έπιπλα, από αρχαία ποιήματα κι από αρχαίες και νέες τραγωδίες.
Ακόμα και η Κασσάνδρα είναι και δική μου επινόηση ―όπως κάθε τι που διαβάζω εντατικά― που πάντοτε την πίστευα, ό,τι κι αν έλεγε ο Όμηρος και πολλοί άλλοι ποιητές ότι δεν γινόταν πιστευτός ο λόγος της.
Κάθε της λόγος ήταν οδηγός για τις σκέψεις και τις πράξεις μου.
Με είχαν πείσει οι συμφορές οι δικές της, της Τροίας, της Εκάβης και του Αγαμέμνονα.
Κάθε της ―τάχα απειλητική― προφητεία, ήταν εργαλείο για τις προετοιμασίες που έκανα για να αντιμετωπίσω τα χειρότερα.
Κάθε της προειδοποίηση ήταν συμβουλή για στοχασμούς με πράξη και πράξεις με στοχασμό.
Ποτέ μου δεν έβαλα μέσα στο σπίτι μου τον Δούρειο Ίππο.
Ίσως γι’ αυτό δεν τον φοβάμαι.
Δεν τον έβαλα μέσα από τα τείχη μου όχι μόνο επειδή δεν χωρούσε και δεν ήθελα να γκρεμίσω την πύλη μου ―άλλωστε σε ποιον θεό χρωστούσα τέτοια υπερφίαλη, αυτοκαταστροφική και μωρόπιστη πράξη;― αλλά και επειδή τον ήθελα έξω από τα τείχη μου· σκιάχτρο και φόβητρο των κακόπιστων φίλων και των εύπιστων εχθρών μου.
Δεν ήταν τόσο ο φόβος από το εχθρικό στράτευμα που έκρυβε μέσα στην κοιλιά του, άλλωστε εγώ το είχα φυλακίσει εκεί, όπως κάποιοι άλλοι τα δεινά στο πιθάρι ή κουτί της Πανδώρας, και ήξερα ότι όσο ταΐζω αυτό το εχθρικό στράτευμα με το περίσσευμα της σωφροσύνης μου και την πάντα ετοιμοπόλεμη επιθυμία μου για ειρήνη τόσο λιγότερο θα το φοβάμαι. Τόσο λιγότερο θα φοβάμαι τον εχθρό που ενώ δείχνει ισχυρός, δεν είναι πιο ισχυρός από τον εφησυχασμένο και μοιρολάτρη εαυτό μου, εκείνον που πρώτιστα με απειλούσε κάθε που πήγαινα να αμφισβητήσω την Κασσάνδρα, παραβλέποντας την πείρα της και ξεχνώντας των δικών της τις συμφορές.
Δεν φοβάμαι τα σιδερόφραχτα σπλάχνα του Δούρειου Ίππου που η αγαλματένια του απειλή δείχνει ακίνητη έξω από την πόρτα μου.
Όσο θα μπορώ να τον ταΐζω με τα πρωτογενή πλεονάσματα της έξυπνης, καινοτόμας και εξωστρεφούς παραγωγικής και επιχειρηματικής μου δραστηριότητας τόσο αυτός θα αγαλματοστέκεται ακίνδυνος και σαν κοιμισμένος. Κι όσο θα παράγω, θα φροντίζω, θα ακονίζω, θα λαδώνω, θα πληθαίνω και θα εφευρίσκω τα όπλα μου, τόσο μικρότερη θα είναι η πιθανότητα να τα χρησιμοποιήσω.
Τον Δούρειο Ίππο δεν τον φοβάμαι επειδή ξέρω.
Ξέρω τι έχει μέσα του, ξέρω πόσο επικίνδυνο είναι να τον βάλω μέσα στο σπίτι μου, ξέρω ότι όσα περισσότερα ξέρω γι’ αυτόν τόσο θα μικραίνει ο φόβος μου. Ξέρω ότι όσο δυναμώνω την αειφόρα οικονομία μου τόσο θα δυναμώνει η ειρήνη ακόμα και με τους πιο δυνατούς εχθρούς μέσα μου και με τους πιο ισχυρούς φίλους, έξω και μέσα μου.
Ξέρω ότι οι Δούρειοι Ίπποι είναι πάντα έτοιμοι να ξαμολήσουν τα δεινά και τις απειλές που κρύβουν στις κοιλιές τους, έτσι και χαλαρώσεις τις άμυνες που η γνώση και η συνετή προετοιμασία σου σε συμβουλεύει να ενισχύεις καθημερινά με φαντασία, διορατικότητα, δημιουργικές αρετές και με τις μικρότερες θυσίες.
Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει κανένας οιωνός καλύτερος από το να προστατεύω τις πατρίδες μου αλλά και επειδή ο καλύτερος οιωνός είναι να ξέρω ότι με απαρνημένες ή απροστάτευτες τις πατρίδες μου ―που είναι με τη σειρά η οικογένειά μου, η γλώσσα μου, η Ελλάδα, η Ευρώπη και η μεγάλη πατρίδα όλων μας, ο πλανήτης Γη― γίνομαι εγώ, αργά ή γρήγορα, ο Δούρειος Ίππος τού εαυτού μου.
Όλα όσα φοβάμαι θα βρεθούν μέσα μου.
Όλοι οι ανελέητοι κι αδίσταχτοι εχθροί μου θα έχουν γίνει εγώ.
Και τότε, η καταστροφή μου θα είναι αναπόφευκτη.
Κοινός νους χρειάζεται για τα καταλάβω αυτά.
Δεν έχω ανάγκη να μου τα πει η Κασσάνδρα ή κάποιος άλλος με κληρονομικό χάρισμα.
21 Μαΐου 2019
*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr