Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις
PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007
«Μην περιμένεις την Ημέρα της Κρίσης. Έρχεται κάθε μέρα.»
[Αποδίδεται στον Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 1913-1960)]
Μια φορά κι έναν καιρό, όταν είχε πάει η μαμά μου ―μικρό παιδάκι― στον ζωολογικό κήπο του Καΐρου, βρέθηκε κοντά σε έναν γιγάντιο αφρικανικό ελέφαντα που έκανε βόλτες, με τον συνοδό του, στους δρόμους του κήπου.
Βλέποντας το αγαθό, αλλά τρομακτικό για ένα παιδί, γιγάντιο παχύδερμο, το μικρό κορίτσι ―που μετά από πολλά χρόνια θα γινόταν μαμά μου― άρχισε να οπισθοχωρεί, τραβώντας από το χέρι τη μαμά της και φωνάζοντας επαναληπτικά: «Τον αγαπάω τον ελέφαντον! Τον αγαπάω τον ελέφαντον!».
Η ιστορία αυτή μάς παραδόθηκε από τη γιαγιά μας και η φράση «Τον αγαπάω τον ελέφαντον!» μετατράπηκε με τα χρόνια σε ένα οικογενειακό ιδιόλεκτο ―κάτι σαν παροιμία η ρητό― κατάλληλο για περιπτώσεις όπου η στάση κάποιου απέναντι σε μια απειλή, για την οποία νιώθει εντελώς αδύναμος, μετατρέπεται σε εκδήλωση λατρείας.
Όπως άλλοι λένε «Φίλα το χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις».
Ή ― άλλοι― «Αγάπα τον πλησίον ως εαυτόν»· ειδικά όταν ο «πλησίον» είναι εξίσου απεχθής ―ή και επικίνδυνος― με τον «εαυτό».
Μέγα το πολιτικό δίδαγμα και μεγάλη η διπλωματική προσφορά τής ιστορίας με τον «Ελέφαντον» στην κοινωνική και πολιτική μου ενηλικίωση.
Βέβαια ο ελέφαντας μού ήταν πάντα ένα πολύ συμπαθές, θαυμαστό και αγαπητό ζώο και ακόμα και τώρα οι κυνηγοί ελεφάντων έχουν θέση μόνο στη φριχτότερη των κολάσεων που μπορεί να φτιάξει η φαντασία μου.
Πολλές φορές όμως και από πολλούς ανθρώπους διέκρινα την εκδήλωση «αγάπης» προς ποικίλους «Ελέφαντους» όταν η αδυναμία κάποιου να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση, να επιβληθεί σε έναν αντίπαλο ή να υποτάξει έναν υπέρτερο εχθρό, τον ωθούσε ή ανάγκαζε ή και υποχρέωνε να δηλώνει δεξιά κι αριστερά την αγάπη του ή τον σεβασμό του προς αυτόν.
Τέτοια φαινόμενα συνάντησα αρκετές φορές στην περίοδο της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 αλλά και αλλού και άλλοτε. Πολλά τέτοια φαινόμενα συναντούμε και στους ποικιλόχρωμους χώρους των «Καλών Τεχνών» όπου η επιδεικνυόμενη λατρεία ανάμεσα σε ομότεχνους κρύβει ―όχι σπάνια― έναν ανομολόγητο πόθο καταστροφής του άλλου.
Η φαινομενική «υποταγή» (με δήλωση «αγάπης» ή «πίστης») στον «Ελέφαντον» ―το κατάλαβα με κόπο και πόνο κάποιες φορές― δεν δηλώνει πάντοτε ούτε αγάπη, ούτε σεβασμό, ούτε αποδοχή, ούτε παραίτηση από την, σε πιο εύθετο χρόνο, αντιμετώπιση της απειλής.
Μετά από μια «επαναστατική» ―κατά την υποκειμενική μου άποψη και ως «κώνωψ επί κέρατος βοός» απέναντι στο «σύστημα»― εφηβεία, ήρθε στιγμή όπου συνειδητοποίησα ότι πολλές φορές η καλύτερη άμυνα δεν είναι η κατά μέτωπον επίθεση αλλά η προστασία/θωράκιση της αυριανής μου ημέρας (δηλαδή της ζωής μου όπως τη θέλω μακροπρόθεσμα), η στρατηγική υπομονή και η διατήρηση, ενίσχυση και διεύρυνση των κεκτημένων· ακόμα και με τη χρησιμοποίηση υποκριτικών ή δυσάρεστων ―προς στιγμήν― ελιγμών (πες τε το και «κωλοτούμπες» αν θέλετε) που όμως θα μπορούσαν να μου δώσουν χρόνο και να μου επιτρέψουν τη διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών για την επιτυχία των στόχων μου.
Ανεξάρτητα από το ότι δεν βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να δηλώσω δημοσίως ότι «Τον αγαπάω τον Ελέφαντον» (μεταφορικά μιλώντας), δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ανέχτηκα για λόγους τακτικής ή στρατηγικής την αποσιώπηση της αντίθεσής μου ή και απέχθειάς μου προς αυτόν.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα την προσεχτική κι όχι επιλεκτική ανάγνωσή σας, για να μην παρεξηγηθώ ότι υποστηρίζω μια πολιτικάντικη τακτική τύπου «ΟΦΑ» («Όπου Φυσάει ο Άνεμος») καθώς συνεχίζω να υποστηρίζω ότι δεν αναφέρομαι σε «ιδεολογίες», «ιδέες» και «πιστεύω», για τα οποία δεν ενδιαφέρομαι πλέον, ούτε θα έδινα τη ζωή μου (αλλά ούτε και θα στερούσα τη ζωή κάποιου άλλου), επειδή ―όπως είπε και ο Μπέρτραντ Ράσελ― «Μπορεί να ήταν λανθασμένα» (οι ιδεολογίες, οι ιδέες και τα πιστεύω).
Περισσότερο αναφέρομαι σε πρακτικά ζητήματα και στη θέση τού «Ελέφαντου» μπορούμε να βάλουμε όποιαν, όποιον και ό,τι θέλουμε. Ακόμα και τον εαυτό μας.
Έχω μάθει ―βιωματικά κι όχι θεωρητικά― να βλέπω με δυσπιστία κάθε εκδήλωση «αγάπης», «πίστης», «εκτίμησης» από οποιονδήποτε «αδύναμο» ―από θέση ή φύση― προς κάποιον «δυνατό» ― από θέση ή φύση.
Έτσι, όταν ακούω/βλέπω/διαβάζω για κάποιον που δηλώνει ότι «Αγαπάει», «Σέβεται» ή «Εκτιμάει» κάποιον «Ελέφαντον», έχω την τάση να διαβάζω/βλέπω/ακούω ―ανάμεσα από τις γραμμές― ότι είναι πολύ πιθανό αυτός που τα λέει/δηλώνει αυτά, να έχει αρχίσει την οχύρωση/ενίσχυση των κεκτημένων/κατεχομένων θέσεών του με σκοπό τη συντριβή τού «Ελέφαντου» που δηλώνει ότι αγαπάει.
Γεμάτη η ιστορία αλλά και η επικαιρότητα από ανάλογα παραδείγματα.
Πόσο πρέπει να δείχνει/παριστάνει/πείθει ότι αγαπάει, ο καθένας από εμάς, ―όπου Γης― τον «Ελέφαντόν» του, όταν νιώθει ότι κινδυνεύει από αυτόν;
Πόσο, μα πόσο, έχουμε ανάγκη να κερδίσουμε χρόνο όταν η απειλή από έναν «Ελέφαντον» μας βρίσκει ανέτοιμους…
Ειδικά όταν δεν έχουμε ―ακόμα― τα κατάλληλα εργαλεία, συνέργειες, συμμαχίες και όπλα, είτε για να τον σωριάσουμε καταγής και να φτιάξουμε πιόνια του σκακιού μας με τα ελεφαντόδοντά του είτε για να τον αναγκάσουμε, υποχρεώσουμε να κουβαλήσει τα υλικά που χρειαζόμαστε για την ανέγερση ενός Νοσοκομείου ή μιας εγκατάστασης για πρόσφυγες-μετανάστες.
Ας με συγχωρέσουν οι ελέφαντες αλλά και κροκόδειλους ή δράκους να χρησιμοποιούσα στο παράδειγμά μου δεν θα γινόταν και πολύ διαφορετικό· καθώς θηρίο ισχυρότερο και απεχθέστερο από έναν κακό άνθρωπο ―που διαθέτει ταυτόχρονα την ισχύ και τη βούληση να κάνει το κακό― δεν έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.
Και κάτι ακόμα: Δεν περνάει ημέρα που να μην κρινόμαστε για την ικανότητα που έχουμε (ή δεν έχουμε) να αντιστεκόμαστε με ευφυΐα και αποτελεσματικότητα σ’ αυτό το θηρίο.
Μέσα μας και έξω μας.
07-02-2020
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr