Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical Anthropology
Αυτό αναρωτιόταν προ δεκαετιών ο νομπελίστας συγγραφέας Μπορίς Παστερνάκ. Με την έλευση της πανδημίας στην ζωή μας η ριζική αναδιάρθωση του οικονομικό-κοινωνικού μοντέλου, η βιοπολιτική πραγματικότητα και η κοινωνική μηχανική, συναντούν την αβεβαιότητα, τον φόβο και την ανασφάλεια αφού το μέλλον είναι το ίδιο αβέβαιο με το παρόν ( «Το πρόβλημα με την εποχή μας είναι ότι το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν» έγραφε ο Πωλ Βαλερύ).
Επειδή η σφοδρότητα της υπερμετάδοσης του ιού δεν συνεπάγεται μέχρι στιγμής υψηλή νοσηρότητα ή αυξημένη θνητότητα, προφανώς και λόγω των εμβολιασμών, το άτομο μοιάζει σαν να είναι πλέον το αντίσωμα του εαυτού του. Ουσιαστικά η πανδημία τώρα ξεκινάει αφού με την ξαφνική και ανώδυνη προς το παρόν υπερμετάδοση, η εξάπλωση γίνεται προσομοιωτική αναπαράσταση της σύγχρονης επιτάχυνσης του βίου: ο ιός ξαφνικά τρέχει σαν δρομέας ανάμεσα μας και η Όμικρον δεν γεμίζει μέχρι τώρα τα νοσοκομεία με βαριά νοσούντες.
Η απότομη αυτή υπερμετάδοση του ιού καθιστά ουσιαστικά τον πλανήτη έναν «μη τόπο», ένα αχανές σύμπαν δυνητικής καταστροφής και ταυτόχρονα μεταλλάσσει την ανθρωπότητα σε «στατιστικό πληθυσμό». Παράλληλα με την εξάπλωση, που τρομάζει, ο καθένας νιώθει πλέον ότι μπορεί και να μολύνθηκε, οπότε πέρασε ανώδυνα την αρρώστια. Ο δε Άλλος δεν είναι πια κρούσμα αφού όλοι μάλλον μολυσμένοι θα είναι σχεδόν σύντομα. Και εδώ είναι που οι περισσότερες κυβερνήσεις και οι ειδικοί φαίνεται προς ώρας να ποντάρουν: στην ανοσία της αγέλης ( με την ατομική ευθύνη να εξασθενεί όμως εκ των πραγμάτων) αφού η μετάλλαξη Ομικρον συμπεριφέρεται προς το παρόν ως το αποτελεσματικότερο «εμβόλιο». Ας μην ξεγελαστούμε φυσικά από την εικόνα της ήπιας μαζικής μόλυνσης. Πρέπει να συνεχίσουμε να φοβόμαστε την άγνοια και τον ανορθολογισμό, και παράλληλα να αισιοδοξούμε με την μή αναμενόμενη αλλά κάπως «αντιφατική» εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι ο κίνδυνος παραμονεύει πάντα στην συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, περισσότερο παρά ποτέ, μετά από δυο χρόνια μαινόμενης αδράνειας και παθητικής προσαρμογής στα γεγονότα. Και καλό είναι να θυμόμαστε την ρήση του σοφού Τσώρτσιλ : «Αυτό δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Ίσως είναι το τέλος της αρχής…»