Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical Anthropology.
Με μερικά κλικ, το ιερό δισκοπότηρο του γνωσιακού καπιταλισμού, και λίγο παραπάνω διάβασμα, μαθαίνεις την νέα κανονικότητα (δηλαδή την ωμή οικονομική πραγματικότητα γύρω μας). Αρκεί να θέλεις και αρκεί να αντέχεις την αλήθεια της.
Τι είχαμε στο α’ εξάμηνο 2022 διεθνώς ; Ενεργειακή κρίση, πληθωρισμό, πόλεμο. Δείτε και τι άλλο είχαμε όμως.
– Ρεκόρ κερδών όλων των εποχών για 120 εισηγμένες στην Ελλάδα ( 5,4 δις)
– Στη Γαλλία μόνο μια ενεργειακή εταιρεία έγραψε ιστορικό ρεκόρ κερδών 10 δις.
– Στις ΗΠΑ έσπασαν τα κοντέρ: 100 δις κέρδη, ρεκόρ όλων των εποχών, μόνο για τους δυο μεγαλύτερους πετρελαϊκούς κολοσσούς.
Έχετε κάποιο ρεκόρ εσείς ; Υπάρχει στο νοικοκυριό σας ή στο γραφείο σας κάποιο ανάλογο ιστορικό υψηλό ;
Μα φυσικά και υπάρχει και μάλλον αφορά τους περισσότερους : ποτέ δεν ξοδεύαμε για τόσο λίγα αγαθά τόσα πολλά λεφτά και ποτέ δεν εισπράτταμε τόσο λίγα λεφτά για τόση δουλειά.
Αυτό που ζούμε είναι το παγκόσμιο ιστορικό υψηλό της υπερσυσσώρευσης κερδών από τους λίγους.
Είναι ταυτόχρονα το παγκόσμιο ιστορικό χαμηλό (μεταπολεμικά) της αγοραστικής δύναμης του μέσου καταναλωτή, συγκριτικά με το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα (όπως δείχνουν οι πιο πρόσφατες μελέτες και όπως λογικά άρχισε να το νιώθει ο καθένας καθημερινά…)
Η δε αθεόφοβη ”νέα Θάτσερ” της Αγγλίας, όπου τα κέρδη των βιομηχανιών χτυπήσανε επίσης τιμές ρεκόρ ( 11,5 δις μόνο μια πετρελαϊκή ), πήγε να μειώσει δραστικά την φορολογία υψηλών εισοδημάτων και να άρει το πλαφόν στα bonus των μεγάλων στελεχών στο City ( έτσι λέει μόνο θα αναπτυχθεί η οικονομία μεσοπρόθεσμα…)
Το είχε κάνει ο Ρήγκαν το 1981 στις ΗΠΑ και το επιτόκιο πήγε στο 19% για το δολάριο και 12% στα ομόλογα (έβγαζαν κέρδη μόνο οι χρηματιστές και οι επενδυτές), μιμούμενος και αυτός την Θάτσερ. Αμφότερων οι πολιτικές οδήγησαν σε μεσομακροπρόθεσμη διεύρυνση των ανισοτήτων.
Μελέτη του 2020 στο London School of Economics δείχνει ότι ”επι 50 χρόνια πολιτικές μείωσης των φόρων για πλούσιους σε πολλές χώρες, αντί να δημιουργήσουν ανάπτυξη και απασχόληση, αύξησαν δραματικά τις ανισότητες”( Βήμα 2/9, σελ 41)
Πόσο μυωπική και στενόμυαλη, ή μάλλον πόσο κυνικά αντικοινωνική, μπορεί να είναι αυτή η εμμονή να αγνοούν οι πολιτικοί το χάσμα που μεγαλώνει μεταξύ λίγων και πολλών παντού στον κόσμο ;
Και για να είμαστε δίκαιοι : μέχρι πότε αυτοί οι πολλοί θα προσποιούνται ότι παλεύουν και προσπαθούν να φθάσουν τους λίγους ;
Φωτογραφία άρθρου:
