Στην προσπάθειά μας να βρούμε τις διακριτές και πολυπόθητες λύσεις μέσα στο μυαλό μας συμβαίνει η εξής διαδικασία: μέσω διαδοχικών παραδοχών οδηγούμαστε κλιμακωτά ολοένα και σε ένα μικρότερο χώρο-πεδίο λύσεων. Επί της ουσίας το αρχικό χωρικό άπειρο διχοτομείται επανειλημμένα μέχρις ότου να φτάσει στην μία , την ελάχιστη ικανή και παραδεκτή λύση. Και εκεί η διαδικασία τερματίζεται.
Όμως τι υποδηλώνει αυτή η μοναδική λύση που αντλήθηκε; Είναι η απομόνωση η πεμπτουσία που θα μας οδηγήσει στην λύση του προβλήματος, και συνεπώς την επίλυσή του; Ή η ατομική μας απομόνωση-συρρίκνωση στο εξοργιστικά μικρό μέγεθος της μονάδας μας, του εαυτού μας, μοιραία μας οδηγεί στην άρνηση να επικοινωνήσουμε με οτιδήποτε άλλο xτίζοντας γύρω μας ένα άλλο εικονικό οικοδόμημα, μια φωτοτυπία της πραγματικότητας; Μιας πραγματικότητας στης οποίας το κέντρο, τοποθετήσαμε ένα παρ – άλογο αξίωμα με σκοπό να προετοιμάσουμε το έδαφος στη δύσκαμπτη κοινωνία μας για μιαν άλλη πολυπόθητη αλλά εντελώς διαφορετική δεύτερη ευκαιρία; Και ας είναι οι μνήμες μας λιοντάρια που μας κατασπαράσσουν.
Και ας είναι ο πόνος ένα απέραντο σκοτεινό δωμάτιο που απαγορεύεται να μοιραστούμε με άλλους. Τα κάτεργα που απλόχερα μας χάρισε η απομόνωση! Οι πολιτισμοί πεθαίνουν εκ των έσω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr