Γιορτή για το «Πολυτεχνείο 1973» στο σχολείο των εγγονών μας.
Στις οχτώμισι θα αρχίσει.
Έχω ξυπνήσει από τις 7.
Η μεγάλη μας εγγονή στη χορωδία.
Η μικρή μας εγγονή, στο μπροστινό από μένα κάθισμα.
Τραγούδια της εποχής, ντοκιμαντέρ, σκετς.
Κάποια στιγμή γυρίζει η μικρή εγγονή και με κοιτάζει.
― Συγκινιέσαι; με ρωτάει.
― Ναι, της λέω.
Η γιορτή συνεχίζεται.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά.
Σαράντα πέντε χρόνια πριν.
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Ποιος δεν «συγκινιέται» με αυτό το σύνθημα;
Ποιος διαφωνεί;
Ποιος μπορεί να το οικειοποιηθεί;
Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι το «Πολυτεχνείο 1973» ήταν αυτό ή εκείνο ή κάτι άλλο;
Η εξέγερση του «Πολυτεχνείου» το 1973 ήταν και «αυτό», και «εκείνο» και ―πάντοτε― κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι αναγκαίο και απαραίτητο.
Κάτι σαν τη Δημοκρατία.
Που (οφείλει να) είναι το Κράτος (Ισχύς) του Δήμου (Λαού) που έχει Ψωμί (όχι μόνο για να μην πεινάει αλλά να έχει επάρκεια σε πολλά επίπεδα), έχει Παιδεία (πλούσια, βαθιά και ιστορική) και (δεν φοβάται να) είναι Ελεύθερος.
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Τρία ποδάρια, που ορίζουν ―από τη γεωμετρία το ξέρω― ένα επίπεδο.
Για να μπορεί να σταθεί χωρίς να τραμπαλίζεται ―πέρα δώθε, δεξιά αριστερά―, ο Ανθρωπος.
Όλοι οι καλοί κι όλα τα καλά χωράνε σ’ αυτά τα τρία «ποδάρια».
Και ναι…
Σαράντα πέντε χρόνια μετά, ευτυχώς, «συγκινιέμαι» ακόμα.
16 Νοεμβρίου 2018
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr