Κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση θυμάμαι αυτό που είχε πει ο Γκράουτσο Μαρξ, “Βρίσκω την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική. Κάθε φορά που κάποιος ανοίγει τη συσκευή, πηγαίνω στο άλλο δωμάτιο και διαβάζω ένα βιβλίο”. Κακά τα ψέματα, my friends. Η δημοσιογραφία είναι καλή αν την εγκαταλείψεις εγκαίρως –να πα’ να γίνεις, ας πούμε, βουλευτής ή ευρωβουλευτής (sic) ή μέλος μιας οποιασδήποτε συμμορίας (ουπς: λάθος. Λέσχης ήθελα να πω) τόσο ποταπής ώστε να σε αποδέχεται ως μέλος της. Αλλιώς γίνεσαι γελοίος ή χυδαίος. Εγώ την παράτησα νωρίς.
Πριν να είναι αργά, όταν πράγματι αισθάνθηκα ότι θα συνιστούσε αυτοαναίρεση το να είμαι μέλος της. Ή για να μιλάμε ειλικρινά με παρατήσανε από την δημοσιογραφία. Συνέχισα με κάτι περίπου σαν δημοσιογραφία. Την αρθρογραφία. Βλέπετε, οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται, όμως. Και συχνά βρίσκουν έναν ωραίο, εξαγνιστικό και φρέσκο τρόπο να ξαναμπαίνουν στη ζωή σου. Ενίοτε και με συστατικά παρόμοια σε ποιότητα μ’ εκείνα που είχες στον μυαλό σου τα πρώτα εκείνα χρόνια της νιότης…
Συνεπώς, το δηλώνω ευθαρσώς: δεν είναι ένας Γκράουτσο-Μαρξ-τύπου σνομπ αυτοσαρκασμός που με κρατά όλα αυτά τα χρόνια μακριά από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Είναι κάτι άλλο. Και νομίζω πως όταν σκεφτείτε τι σερβίρεται καθημερινά στην τηλεόραση από τα ” ενημερωτικά” Δελτία Ειδήσεων θα το καταλάβετε και σεις. Αρκετά όμως . Θα βρούμε τις ισορροπίες μας, ελπίζω, στην πορεία. Όσο για μένα θα συνεχίσω να γράφω, κείμενα. Κείμενα και αναλύσεις που συνήθως λέω πως τα γράφω βασικά και κυρίως, για να ξεδίνω. Ίσως και για να (σας) τη δίνω πού και πού. Εξάλλου το ταλέντο το έχω, ή για να λέμε και του στραβού το δίκιο πάντα χρειάζεται ταλέντο για να χωρέσεις σε μια παράγραφο τόσο πολλές και τόσο χοντρές κοτσάνες (σε περίπτωση που διαφωνείτε μαζί μου). Όμως πάντοτε, χωρίς ύβρεις, αλλά πάντοτε με την ευχή να αποτελούμε νέμεση για την όποια ύβριν για όλα όσα απασχολούν μια χώρα που είναι από μόνη της μια τραγωδία. Μάλλον επειδή εγώ ήμουν και θα είμαι πάντοτε γραφιάς απ’ τη μία. Κι απ’ την άλλη, επειδή θυμίζει παλιά αγάπη – όταν όλα ήταν πιο απλά και πιο όμορφα. Όχι επειδή έζησα στην εποχή που γράφαμε με γραφομηχανές σε papers, αλλά επειδή δεν δεν δέχθηκα ποτέ να γίνω μηχανή αναπαραγωγής “non-papers”.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr