Στα χνάρια του…. του Δημήτρη Κατσούλα

Δημήτρης Κατσούλας

 

Στην Γαρούφω ή Γαρυφαλλιά, ετών 92

Άντε τούτο το βράδυ, το πολύ το αυριανό, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, όπου να ‘ναι θα γυρίσει.

Με μια αλλαξιά φρεσκοπλυμένα ρούχα, μια κουλούρα στον ξυλόφουρνο ψημένη, λίγο τυρί, μια ντομάτα χαρακτή, πέντε έξι ελιές κι ένα μπουκάλι κρασί από το αμπέλι της τον περίμενε. Πάνε μέρες, πάνε μήνες που έχει να τον δει, κι εκείνος από το ταμπούρι του δίνει τη μάχη. Ποια μάχη όμως; Εκείνη κατά την οποία «αδερφός σκότωνε τον αδερφό» χωρίς να ξέρει το γιατί. Η έρημη μάνα δεν ήξερε από τέτοια, ιδέα δεν είχε. Ήξερε μόνο όπως της είχε διαμηνύσει κάποια στιγμή, ότι έπρεπε να πολεμήσει προκειμένου να ζήσει.

Αποτέλεσμα: της τον έφεραν κομματιασμένο σ’ ένα ξυλοκρέβατο. Και ήταν μοναχογιός. Σε κάνα δυο μήνες θα έκλεινε τα είκοσι τρία. Τον γνώρισε από τα κατσαρά του μαλλιά κι από ‘να σημάδι παλιό σαν σκάψιμο που του είχε μείνει από το αλέτρι και το τσεκούρι ανάμεσα στη χούφτα του. Το μαντάτο έφτασε και στην αρραβωνιαστικιά του που είχε αφήσει πίσω. Τώρα και οι δυο θα ντυθούν στα μαύρα για πάντα.

Με κάτι σανίδες πρόχειρες του ετοίμασε το «κουστούμι» του. Τον στόλισε γαμπρό, μάδησε κι όλες τις τριανταφυλλιές της αυλής κι έριξε τα λουλούδια πάνω του. Τον ξενύχτησε στο σπίτι χαϊδεύοντάς του τα μαλλιά. Κι ένας Οκτώβρης απέξω που χλόιζε η γη.

Την άλλη μέρα ζώστηκε το τουφέκι του κι άρχισε ν’ ανεβαίνει το βουνό. Έψαχνε να βρει το ίδιο ταμπούρι στο οποίο πριν λίγο ήταν ο γιός της.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr