Όταν είμαι μόνος στο αυτοκίνητο η μουσική παίζει στα καλύτερά της δυνατά peak.
Στις μοναχικές διαδρομές (τέλειες τις ονομάζει ο Νίκος Δήμου σε βιβλίο του) ζητάς να κρατηθείς από όπου τέλος πάντων μπορείς.
Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις
PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007
Ειδικά όταν επιλέγω να επισκέπτομαι τη Σπάρτη μέσω Ταϋγέτου και οι συνθήκες το επιτρέπουν, τότε στην ανάβαση εκείνων των στροφών-δαχτυλιδιών για να ξορκίζω το κακό αφήνοντας πίσω μια πόλη που κοιμάται ακόμη, κινούμαι πάντα βάσει των εναλλαγών τους με το κλαρίνο του Σαλέα και το συνθεσάιζερ του Παπαθανασίου σε πρώτη προτίμηση, ενώ όταν κατέρχομαι αυτών η μουσική αλλάζει είτε σε τραγούδια μπαλάντας, προτιμότερο όμως σε ορχηστρικά με πολλούς κυματισμούς και δυνατές εξάρσεις στην ενορχήστρωσή τους.
Μεσημέρι Τρίτης λοιπόν κατά τις 2.30 περίπου στην επιστροφή μου από Σπάρτη και σχεδόν πενήντα μέτρα πριν τη στάση «Νοσοκομείο» Καλαμάτας ένας σαρανταπεντάρης προσπαθεί να βρει την ισορροπία του στο μηχανάκι και να το βάλει εμπρός πατώντας επανειλημμένα την μανιβέλα του. Στο τιμόνι δεξιά κι αριστερά έχει κρεμάσει και από μια σακούλα σούπερ μάρκετ (προφανώς για… καλύτερη ισορροπία) κι ανάμεσα στα πόδια του αρκετές ακόμη παλεύοντας άτσαλα να μη του πέσουν κι αυτές. Δίνει πάντως την εντύπωση ότι όλη του η ζωή είναι εκεί μέσα τσουβαλιασμένη.
Κόβω ταχύτητα, πατώ στοπ στη μουσική και πιάνω δεξιά σύριζα με τα καλάμια του δρόμου, τσουλώντας ελαφρώς. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ή σουρωμένος μεσημεριάτικα είναι ή ίσως και υπό την επήρεια ουσιών που δεν πρόλαβαν ακόμη να κυλήσουν για καλά στο αίμα του, υποθέτω. Μέχρι να σταματήσω εντελώς το αυτοκίνητο ο άνδρας έχει σωριαστεί στο οδόστρωμα και το μηχανάκι να του έχει πλακώσει το πόδι. Οι σακούλες με τα πράγματα έχουν εκτιναχτεί άλλες τριγύρω του και μερικές στο απέναντι ρεύμα κυκλοφορίας εκσφενδονισμένες.
Στη στάση του λεωφορείου μια… λάμια των λιμνών των ματιών του αγαπημένου της με παιχνιδιάρικο σκέρτσο χώνει τα δάχτυλά της ανάμεσα στα μαλλιά του και χαριεντίζονται, με το σύρσιμο όμως στην άσφαλτο που κάνει το μηχανάκι τρομάζει η νεαρά και κρεμιέται από τους ώμους του λες κι αγέρας φύσηξε με δύναμη και την σκαρφάλωσε εκεί πάνω για να βρει το απάγκιό της, ξεφωνίζοντας ένα «Ωχ, Νάσο μου…». Βλέπεις…, τα έχουν αυτά οι πτώσεις: μερικούς τους καθιστούν αδιάφορους, άλλους τους ενεργοποιούν, κάποιους τους μαρμαρώνουν και σίγουρα κάποιοι πονούν κι οδύρονται. Φτάνω δίπλα του «Ρε άνθρωπε, είσαι καλά;» και προσπαθώ να σηκώσω το μηχανάκι που του έχει καταπλακώσει το πόδι. Με προσπάθεια που καταβάλει και ακουμπώντας την αριστερή του παλάμη στο δρόμο καταφέρνει να σηκωθεί. Από το χνώτο του είναι φανερό πως είναι φορτωμένος κρασί. «Φίλε μου, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ πολύ», ψελλίζει τραυλίζοντας μετά δυσκολίας κι ένας φόβος τον κυριεύει καθόσον εγώ του μαζεύω τις σακούλες με τα πράγματά του. Ρε φίλε, δεν φαίνεσαι και καλά, περίμενε να φωνάξω κάποιον από το νοσοκομείο, του λέω. «Όχι, όχι μη τους αναστατώνεις τώρα, μια χαρά είμαι, φτηνά τη γλίτωσα, εδώ κοντά εξ άλλου είναι το σπίτι μου, όπου να ‘ναι θα φτάσω σε λίγο. Τώρα πια τι βοήθεια να μου δώσουν; Ό, τι είχε να γίνει έγινε…». «Τι θα φτάσεις ρε χριστιανέ μου, ή θα σκοτωθείς ή θα πάρεις και κανέναν άλλο στο λαιμό σου, πηγαίνω να φωνάξω έναν τραυματιοφορέα από τα επείγοντα…».
«Όχι φίλε, καλά είμαι, σ’ ευχαριστώ για όλα, μην πας, δεν χρειάζεται, σε καθυστερώ κιόλας από τη δουλειά σου, εντάξει είμαι, μπορείς να φύγεις τώρα…».
Με μισή καρδιά βαδίζω προς το αυτοκίνητο μετρώντας σχεδόν τα βήματά μου. Κοντοστέκομαι. Με κοιτάζει και μου κάνει με το χέρι του νόημα ότι όλα είναι καλά, όλα εντάξει. «Σ’ ευχαριστώ πολύυυ…», φωνάζει.
Η κοπελιά και ο όμορφός της όρθιοι ακόμη στη στάση εκεί λοξοκοιτούν με τρόπο και με τις φάτσες τους αδιάφορες έως παγερές. Σίγουρα είναι εκνευρισμένοι με το λεωφορείο της ζωής τους που αργεί να φτάσει, άλλωστε δεν έπεσαν αυτοί, και μάλλον πιστεύω ότι το λεωφορείο τους όπου να ‘ναι φτάνει. Αυτή η ψευδαίσθηση της ιδιωτικής αλήθειας μας τρώει σαν τον σκόρο. Αργά μεν αλλά σταθερά και σίγουρα. Είτε στάσεις λεωφορείων ονομάζονται αυτές είτε καθιστικά πάσης φύσεως.
Άλλο τι δεν μου απομένει να κάνω πλέον. Φεύγω. Χωρίς μουσική. Δεν χρειάζεται πια. Στο φανάρι του Ασπροχώματος σταματημένος εγώ τον βλέπω από τον καθρέφτη κάπου στο βάθος πίσω να πλησιάζει με το μηχανάκι. Λίγα δευτερόλεπτα πριν να ανάψει πράσινο ρισκάρει την ισορροπία του, μου σηκώνει το χέρι και με χαιρετά με μια τεράστια κίνηση τέτοια που μου θύμισε είτε εκείνους που παλιά μπάρκαραν στα καράβια αφήνοντας στην αποβάθρα συγγενικά τους πρόσωπα να τους αποχαιρετούν, είτε εκείνους που κουνούσαν μαντήλια από τις ταράτσες του παλιού αεροδρομίου της Αθήνας κάποτε, κατευοδώνοντας προσφιλή τους πρόσωπα που ξενιτεύονταν.
Βγάζω το χέρι μου από το παράθυρο, ακριβώς στη στροφή επάνω καθότι εκείνος έστριβε για τον «ΚΑΡΕΛΙΑ» στο έμπα της κωμόπολης Ασπρόχωμα (εκεί που αρχίζει να ενώνεται με την Καλαμάτα) κι εγώ να τραβώ την ευθεία της παραλιακής με προορισμό το σπίτι αποχαιρετώντας τον με ένα μακρόσυρτο «γειάαα…, να προσέχειιις…».
…Εγώ σ’ ευχαριστώ ρε φίλε, κι ας μη το μάθεις ποτέ ότι μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο σε καιρούς ιδιώτευσης που ζούμε.
Ετήσια συνδρομή: 180 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας). Εντός πακέτου: Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519
PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 180 ΕΥΡΩ
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr