Γιατί τη Μεγάλη Εβδοµάδα ψάλλουµε «Σήµερον κρεµᾶται ἐπί ξύλου»; ∆εν κρεµάται τώρα, αλλά κρεµάστηκε στον σταυρό πριν από πολλά χρόνια.
Με το «σήµερον» αποδίδουµε στη θυσία του Χριστού διαχρονικό χαρακτήρα. Θεωρούµε ότι η θυσία ωφέλησε τους ανθρώπους όλων των εποχών. Ο Θεός, ως άχρονος, δεν έχει παρελθόν, παρόν και µέλλον. Για µας έγινε στο παρελθόν για τον Θεό, όµως, στο αιώνιο παρόν.
Επίσης µπορούµε να πούµε πως το γεγονός του Σταυρού γίνεται παρόν στο λειτουργικό χρόνο. Στη λατρεία και ιδιαίτερα στη θεία Λειτουργία ζούμε όλη τη θεία Οικονομία (από Γέννηση μέχρι Ανάληψη) και έχουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουμε στα ευεργετικά αποτελέσματά της σταυρικής θυσίας.
Ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αµαρτίες όλων των ανθρώπων. Και οι δικές µας αµαρτίες οδήγησαν τον Χριστό στον σταυρό. Όταν αµαρτάνουµε, επιβαρύνουµε τον πόνο του Σταυρού του Χριστού.
Όταν εµείς αδιαφορούµε επανειληµµένα για τη θυσία του Χριστού, µε το να µην εκκλησιαζόµαστε, µε το να µην εξοµολογούµαστε, µε το να µην κοινωνούµε, είναι σαν να λέµε στον Χριστό: «για µας η θυσία σου είναι άχρηστη».
Όταν προσευχήθηκε ο Χριστός επάνω στον σταυρό: «Πατέρα συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν», δεν εννοούσε µόνο τους σταυρωτές Του τότε, αλλά όλους τους αµαρτωλούς, που µε τις αµαρτίες δεν γνωρίζουν τι κάνουν στην ψυχή τους και στον Χριστό επάνω στον σταυρό.
Γιατί ο Χριστός δεν κατέβηκε από τον σταυρό, όταν οι σταυρωτές του Τον προκάλεσαν µε τα λόγια: «Εάν είσαι Υιός του Θεού, κατέβα από τον σταυρό» (Ματθ. 27,40);
Αν ο Χριστός κατέβαινε από τον Σταυρό, οι σταυρωτές Του θα Τον πίστευαν αναγκαστικά και από φόβο τιµωρίας. Ο Χριστός ποτέ δεν ήθελε να τον ακολουθούν µε τη βία. Έλεγε : «Ὅστις θέλει ὀπίσω µου ἀκολουθεῖν» (Μάρκ. 8,34). Υπάρχει και το ενδεχόµενο να απιστούσαν χρησιµοποιούσαν τακτικά, όταν έβλεπαν στο παρελθόν τον Χριστό να θεραπεύει δαιµονισµένους.
Επίσης εάν κατέβαινε, δεν θα γινόταν η θυσία του Σταυρού, που ήταν αναγκαία για τη σωτηρία µας. Ο Χριστός θεωρούσε την ώρα του µαρτυρίου Του ως δόξα. Είπε στους µαθητές Του λίγο πριν το Πάθος Του: «Έχει έλθει η ώρα, για να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 12,23).
Πώς εµείς σήµερα ωφελούµαστε από τη θυσία του Χριστού;
Με τον Σταυρό ο Θεός µάς συγχώρεσε, µας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού Του, του παραδείσου. Εµείς οι άσωτοι πρέπει να επιστρέψουµε. Αν δεν δεχθούµε ελεύθερα το κάλεσµα του Θεού για τη σωτηρία και δεν αγωνισθούµε να ανταποκριθούµε στη µεγάλη δωρεά, η συγχώρηση, η συµφιλίωση, δεν θα µας αγγίξουν καθόλου. Εµείς µοιάζουµε µε κάποιον, που πνίγεται, και του ρίχνουν σωσίβιο από την ακτή, για να σωθεί. Αν δεν πιάσουµε το σωσίβιο, που µας έριξε ο Θεός, δεν πρόκειται να σωθούµε. Το σωσίβιο είναι η θυσία του Σταυρού, που γίνεται ευεργετική για µας µε τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Βαπτιζόµαστε στο θάνατο του Χριστού και ανασταινόµαστε καθαροί από αµαρτίες (Ρωµ. 6,4 και Κολ. 2,12-13). Στη Βάπτιση συγχωρούνται οι αµαρτίες λόγω του πάθους του Χριστού. Κοινωνούµε Σώµα και Αίµα Χριστού, που προσφέρθηκαν για την άφεση των αµαρτιών µας. Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους για τη θεία κοινωνία: «Κάθε φορά που τρώτε τον άρτο αυτό και πίνετε το ποτήριο αυτό, φανερώνετε το θάνατο του Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11,26). Εξοµολογούµαστε και συγχωρούνται οι αµαρτίες µας, γιατί ο Χριστός έπαθε γι’ αυτές στον σταυρό. Μετά το Πάθος Του ο Χριστός έδωσε τη δυνατότητα στους µαθητές Του να συγχωρούν αµαρτίες.
Ο Θεός µάς συµφιλίωσε µαζί Του, συγχώρεσε τις αµαρτίες µας, δεν µας ανακαίνισε, όµως, ως δια µαγείας, αλλά περιµένει το δικό µας αγώνα. Η ροπή προς το κακό που παρέµεινε, κάνει τον αγώνα πιο έντονο και τη σωτηρία µας και δικό µας κατόρθωµα. Ο πατέρας συγχωρεί το παιδί του, που έκανε µια αταξία. Η δυνατότητα να σφάλλει πάλι το παιδί παραµένει. Όταν το παιδί ζητά τη βοήθεια των γονιών του για να διορθωθεί, αυτοί µε πολλή ευχαρίστηση το βοηθούν.
Ο Πατήρ Μάξιμος Παναγιώτου είναι Αρχιμανδρίτης και ζει στη Ρόδο.
