Ίσως ο πιο μεγάλος ζωγράφος – ζωγράφος του εικοστού αιώνα. Πιο κολορίστας από τον Matisse, πιο αισθησιακός από τον Picasso, πιο μυστηριώδης από τον Bacon και πιο δεινός συνεχιστής εκείνου του δράματος που λέγεται φως από όλους τους Ιμπρεσιονιστές. Συνέχισε γενναία το συμβολικό σκάψιμο της εικόνας από εκεί που το άφησε ο Gaugin.
Επειδή και για τον Bonnard ζωγραφική είναι ένα μυστήριο που διεκπεραιώνεται με φως και ήττα της σκιάς ενώ οι μορφές υφίστανται μόνο και μόνο για να λιώνουν ανάμεσα στην φωταύγεια και τις σκιές όπως το μέλι μέσα στο τσάι. Οι φιγούρες αποδίδονται σαν αιχμάλωτες μέσα στη σαγήνη και την πυκνότητα του χώρου παραδομένες στην ενδοσκόπηση χωρίς να φοράνε τα εφήμερα πρόσωπα τους. Ένταση, σιωπή, ακινησία. Όλα τα τρομερά συμβαίνουν μέσα σε κλειστά δωμάτια, στα λουτρά που η υγρασία λάμπει σαν νεφέλωμα του γαλαξία και που το δέρμα γίνεται πέπλο της μέρας και φόρεμα της νύχτας. Τίποτε σπουδαίο δεν συμβαίνει εξωτερικά πλην της αδράνειας. Όλα εξελίσσονται ένδον. Όπως συμβαίνει εξάλλου και σε όλα τα μεγάλα έργα τέχνης.
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr