Περιφέρεται,
ανάμεσα στο κύμα και τον κρυστάλλινο ουρανό
την ίδια, πάντα, εύθραυστη ώρα
Στο ίδιο, καθημερινό στοχασμό
Ο αέρας, Ψηλαφώντας, ανακατώνει
τη χρυσή άμμο
και με δύναμη, στο ιδρωμένο πρόσωπο τη πετά
μέσα απ’ του βράχου τη σχισμή
ξεπροβάλει, λευκό μοναχικό λουλούδι
η αλμύρα το θρέφει
η αγάπη του βράχου, του δίνει ζωή
σε σκιώδη πέτρα, σκοντάφτει
μέρος του κόσμου κι αυτή
σκύβει,
την πιάνει
στο βράχο παρέα στο λουλούδι
την ακουμπά
όλα είναι εδώ, αιώνες
η πέτρα, ο βράχος
η θάλασσα, ο αγέρας
μπορεί και η στιγμή
ενάντια στο χρόνο
οι λάθος λέξεις
μέτρο της απώλειας, η σιωπή
τον πληγώνει,
που ο αντίλαλος της ζωής
είναι η ρημαγμένη φυγή
χαϊδεύει τον βράχο
φιλά το λουλούδι
και συνεχίζει, στη δική του
ναυαγισμένη, σιγή
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιριών
