Η ιστορία με τον “πόλεμο” που έχει ξεσπάσει μεταξύ εμβολιασμένων και μη εμβολιασμένων στα καταστήματα εστίασης μου έφερε στο νου το βιβλίο του Λουί Περγκό, “ο πόλεμος των κουμπιών”.
Τέλη δεκαετίας του 50. Σε δύο γειτονικά χωριά της νότιας Γαλλίας ξεσπάει πόλεμος: ανάμεσα στα παιδιά – ηλικίας 7 έως 14 ετών. Ενας πόλεμος τιμής και πίστης που έχει παραμείνει ζωντανός για πολλές γενιές, όπου ο εξευτελισμός με το ξήλωμα των κουμπιών είναι η πιο τρομακτική ήττα…Δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως, να είσαι σ’ έναν στρατό πιτσιρίκων, να δίνεις μάχες και να μη βρίσκεις τον μπελά σου όταν γυρίζεις σπίτι με σκισμένα ρούχα και χαμένα κουμπιά.
Ένα βιβλίο που έχει να κάνει με το πώς τα παιδιά αντιλαμβάνονται την ευθύνη, την κοινωνία, την ισότητα… Μόνο που στην περίπτωσή μας αναφορικά με τον εμβολιασμό, δεν πρόκειται περί μιας “μάχης” παιδιών, ένα απλό αθώο παιχνίδι ρόλων. Εδώ κάθε επίθεση απέναντι στην κοινωνική ευθύνη είναι ζωτικής σημασίας και πραγματική. Μαχόμαστε στην πραγματικότητα! Δεν παίζουμε.
Δεν είναι για πλάκα. Όλη αυτή η “μάχη” δεν ομορφαίνει την πραγματικότητα με κάποια αιθέρια ποίηση που μας προτρέπει να αποδράσουμε από την πραγματικότητα ονειρεύοντας ιδεατούς κόσμους. Πρόκειται για την ίδια την ζωή. Και έτσι δεν έχουμε κανέναν πόλεμο των κουμπιών….μάλλον καλύτερα… των ηλιθίων