Χωρίς να θέλω να μολύνω τους κύριους αφηγηματικούς πυλώνες του κλασσικού παραμυθιού “οι εκπρόσωποι του λαού” ας προσθέσω μια, περίπου, κοινωνικοφιλοσοφική αύξηση. Το πόθεν έσχες των πολιτικών μας σε μια αφήγηση δυο ταχυτήτων. Ένας σχεδόν χρεωκοπημένος λαός που παρατηρεί τον πολιτικό περίγυρο της χώρας με μια καυστική απάθεια. Βολεμένοι, εκλεγμένοι με παχυλές περιουσίες προιόντα της μηχανιστικής υποδούλωσης του “πρέποντος” και του “ορθού”, όπως αυτά προσδιορίζονται από τις κοινωνικές συνταγές της εκάστοτε εποχής. Ένας κόσμος δυσανάπνευστης χυδαιότητας και μερικές φορές – σε σύγκριση με την επικρατούσα κατάσταση – ανηθικότητας. Ένα σύμπαν αντικειμενικής ασχήμιας! Και αφ’ ετέρου, στον αντίποδα, η κλιμακούμενη σχέση εκλογικού σώματος – πολιτικών υπό το φως και τη σκιά ενός καλπάζοντος ερωτισμού. Η εικόνα ενός λαού που εξαρτάται από την αντανάκλαση αυτού που την κοιτάει. Το πέρασμα από την απάθεια στην απόρριψη γίνεται μόνο δια βίου. Με απαραίτητη προϋπόθεση την απαλλαγή από την μοναδική υπαρκτή ασχήμια: αυτή της λογικής.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr