Ως τώρα είχαμε καταλάβει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ξέρει τι θέλει για το προσφυγικό. Σήμερα, από τη συνεδρίαση της αρμόδιας επιτροπής LIBE (Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων) μάθαμε και κάτι καινούργιο.
Ότι δεν ξέρει και τι ΔΕΝ θέλει.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν εκεί. Η επίτροπος εσωτερικών υποθέσεων Ίλβα Γιοχάνσον, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Νότης Μηταράκης, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, εκπρόσωποι του Συμβουλίου, του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και της FRONTEX.
Ήταν μια μοναδική ευκαιρία.
Όλα τα ζητήματα τέθηκαν στο τραπέζι. Η εξάπλωση της πανδημίας στα νησιά και τις Δομές, η ιδέα να μισθωθούν προσωρινά ξενοδοχεία για την αποσυμφόρηση των ΚΥΤ, οι πρώτες, δειλές αποδοχές ασυνόδευτων ανηλίκων από κράτη μέλη της Ευρώπης (με αρχή το Λουξεμβούργο), η αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση της Ελλάδας να νομοθετεί για το προσφυγικό με τρόπο που δεν καταπατά τις διεθνείς συνθήκες.
Και η “δική μας”, θέση, η επίσημη, εθνική διεκδίκηση, ύστερα και από τη δημόσια κριτική που εισπράξαμε από την επίτροπο Γιοχάνσον;
Εμμονή στο αφήγημα: “δεν είναι πρόσφυγες – είναι μετανάστες”. Στο συμβολισμό του βιγλάτορα: “φυλάμε τα σύνορα της Ευρώπης”. Στη σύγχυση: “επιστρέφουμε σήμερα στην υποβολή αιτήσεων για χορήγηση ασύλου”. Στην εσκεμμένη ασάφεια: “τα νέα κέντρα θα είναι “πολλαπλού σκοπού” για όσους επιβάλλεται να κρατούνται αλλά και για όσους δεν επιβάλλεται”.
Καμία αναφορά στο χρονοδιάγραμμα μίσθωσης των ξενοδοχείων, για να αποφύγουμε την επαλήθευση του “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”.
Καμία αναφορά στην ευθυγράμμιση της νομοθεσίας με τις διεθνείς επιταγές. Θα περιμένουμε να μας “τραβήξουν το αυτί” πρώτα, και βλέπουμε.
Καμία αναφορά στις μετεγκαταστάσεις των προσφύγων προς τα κράτη μέλη. Βουβή αποδοχή των εξαγγελιών Γιοχάνσον, χωρίς αιτήματα ή ανάγκη για συγκεκριμένο, πανευρωπαϊκό πλάνο.
Από τον κύριο Μηταράκη περιμέναμε να ακούσουμε:
Τι θα συμβεί με τους 2000 και πλέον πρόσφυγες που πέρασαν τα σύνορα στην περίοδο αναστολής αιτήσεων ασύλου και είναι επί ξύλου κρεμάμενοι; Της αναστολής που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει, μετά από την κριτική που ασκήσαμε μαζί με την υπόλοιπη Δημοκρατική Ευρώπη, τη στιγμή που κάποιοι μέσα στην Ένωση μοριοδοτούσαν με τη σιωπή τους την τακτική Ερντογάν;
Ποια είναι η θέση της κυβέρνησης στο ενδεχόμενο πρότασης μεταφοράς των προσφύγων στην ενδοχώρα; Αρκεί το “δεν ξέρουμε ποιες περιοχές είναι απαλλαγμένες από τον Covid-19”;
Πώς θα μετριαστεί η εξάπλωση της πανδημίας στις Δομές – μετά και από τη σημερινή πληροφόρηση για τα κρούσματα της Ριτσώνας; Τι ζητάμε από την Κομισιόν για τη διαχείριση των κρουσμάτων ανάμεσα στους πρόσφυγες;
Όσο για τον κύριο Χρυσοχοΐδη:
Φτάνει πια με τη βολική εκδοχή της Ελλάδας – συνοριοφυλακής της Ευρώπης. Δεν είμαστε οι Ακρίτες της Ένωσης. Ούτε οι δεσμοφύλακες των ανεπιθύμητών της. Πόσα αργύρια απαιτούνται για να μετατρέψουμε τη συγκυρία σε μονιμότητα; Φτάνουν 700 εκατομμύρια για να κάνουμε τα νησιά μας, φυλακές; Κλειστές, ημίκλειστες ή – με τη νέα διατύπωση: – “πολλαπλού σκοπού”;
Η Ευρώπη υπαγορεύει. Κι εμείς ακούμε, πειθήνια. Αλήθεια, δεν έχουμε καμία ένσταση; Ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής περνάει αναγκαστικά μέσα από την αλλοίωση και την εξαγορά;
Κανένα βήμα μπρος. Πολλά βήματα πίσω. Και ακριβώς από πίσω μας έχει τοίχο. Δεν πάει παραπέρα.