Τις τελευταίες ημέρες που #ΜένουμεΣπίτι (ως οφείλουμε λόγω των περιστάσεων) παρακολουθούμε στην τηλεόρασή μας ένα θλιβερό αλλά και εξόχως ανησυχητικό φαινόμενο διολίσθησης της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας.
Διάφοροι δημοσιογράφοι, στο βωμό της τηλεθέασης ή άλλης σκοπιμότητας, ή ίσως και από υπερβάλλοντα ζήλο, αποποιούνται τον ρόλο του παρατηρητή-καταγραφέα-σχολιαστή της πραγματικότητας και επιδίδονται σε δραστηριότητες που αρμόζουν σε όργανα της τάξης ρωτώντας επιτακτικά (για να το πούμε κομψά…) ανύποπτους πολίτες γιατί βρίσκονται έξω και αν πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις (αν έχουν αποστείλει το σχετικό sms, αν διαθέτουν σχετική βεβαίωση κλπ). Πολίτες που -φυσικά- δεν έχουν ερωτηθεί πρώτα αν επιθυμούν να καταγραφούν δημόσια και να προβληθεί η εικόνα τους σε απευθείας μετάδοση.
Όμως οι πρακτικές αυτές προσκρούουν στη σκληρή πραγματικότητα ότι ο Δημοσιογράφος δεν είναι αστυνομικός, δεν είναι όργανο της τάξης ούτε παρακολούθημα κάποιας δημόσιας αρχής.
Ο Δημοσιογράφος οφείλει να επιτελεί τον ρόλο του με σεβασμό στον πολίτη, τον κάθε πολίτη, ακόμη και τον κουτοπόνηρο παραβάτη με την ανόητη δικαιολογία. Η πολιτεία έχει επιφορτίσει άλλους με το καθήκον του εντοπισμού και της τιμωρίας παραβατών.
Στην ακραία και πρωτοφανή κατάσταση που βιώνουμε είναι επιτακτική ανάγκη, εκτός απ’ την Υγεία μας, να προστατεύσουμε και την υπόσταση του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος, από κάθε επικίνδυνη αλλοίωσή της. Καθήκον που βαρύνει κυρίως τα θεσμικά και επαγγελματικά όργανα που μπορούν να εντοπίσουν και να ανακαλέσουν στην τάξη τηλε-αστέρες και διευθυντικά στελέχη που παρακινούν ή αναγκάζουν ρεπόρτερς να καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές, ξένες προς την ουσία του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος.
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr