Οι φίλοι που με διαβάζουν, μού έχουν απαγορεύσει να γράφω πολιτικά. Γι’αυτό όσα ακολουθούν, να τα εκλάβετε ως κοινωνικά σχόλια. Εκπλήσσομαι λοιπόν με τον Κοτζιά, το πολιτικό του ένστικτο, το πολιτικό του ήθος. Την αυτοκριτική του ικανότητα… Υπήρξε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος επί πενταετία, χάραξε εξωτερική πολιτική και δέσμευσε τη χώρα με μιαν αμφιλεγόμενη συνθήκη. Οι ιστορικές του ευθύνες είναι ως εκ τούτου τεράστιες.
Σήμερα βγαίνει και υποστηρίζει ως αρχηγίσκος τον συμπαθή μπούλη της γνωστής οικογένειας που βουλιάζει το Μουσείο Μπενάκη εναντίον του κόμματος που τον ανέδειξε από την αφάνεια. Απλώς ντροπή.
Επίσης, γράφονται συνεχώς τα μύρια όσα εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και όμως. Ουδείς από τους επιστήθιους φίλους του που τώρα ψωμίζονται στου Σύριζα – και εννοώ τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά και τον Γιώργο Βέλτσο – έχουν πάρει δημόσια θέση σχετικά. Έστω και καταγγέλλοντας τον πρώην φίλο τους. Έστω και δηλώνοντας mea culpa…
Mea αηδία!
Φωτογραφία: Με τους βόρειους γείτονες μας δεν μάς χωρίζει τίποτε. Πλην βεβαίως της ιστορίας. Επίσης πιστεύουμε ότι ο πολιτισμός ενώνει εκεί που η πολιτική διαχωρίζει… Μέχρι εκεί όμως.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr